Ένα συν e εις στην πι επί γιωτ
γράφει ο Mersault μεσάνυχτα |Ανερυθρίαστα, Θρησκευτικά, Καλύτερες Τέχνες, Μεγαλόσχημα νιτσεϊκά, Ουτοπία - Νεφελοκοκκυγία

Κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος.
«Κλισέ» η πρώτη μου σκέψη, «στ’αρχίδια μου» η αμέσως επόμενη, η τρίτη είχε να κάνει με κάποιου είδους απομαγνητοφώνηση σκέψεων, κατόπιν χάθηκα και άκουγα μόνο τον ήχο των παπουτσιών μου πάνω στο χιόνι, το οποίο αρχίζει και μαυρίζει ώστε να αντικατοπτρίζει το εσώτερο εντός, το εντός δηλαδή που κάποιος ακούει διακεκομένα και κατά περίσταση, η «ελάχιστη σφαλιάρα» που θα έλεγε ένας ποιητής τύπου Λάγιος, το εντός που σχηματικά ισοδυναμεί με την νεκροφάνεια του αποτυπώματος που αφήνουμε στους άλλους και σε κάθε περίπτωση αυτές οι παραδοξότητες του φαίνεσθαι δεν αφορούν κανέναν παρά αυτούς που τα πολυψειρίζουν και δεν έχει και σημασία άλλωστε διότι ο χρόνος έχει καμπυλωθεί και με τραβάει προς τα πίσω ή με συρρικνώνει στο τώρα ή όλοι οι υπόλοιποι παραπατώσιν κυκλομερώς με τρόπο που ξεθάβουν τα θεμέλια της ταυτότητάς μου, είναι ας πούμε όλα κάπως φυγόκεντρα ή και κεντρομόλα, σάμπως έχει καμμία σημασία τώρα; σημασία έχει ότι σταμάτησα να πατώ στο χιόνι, μπήκα μέσα στο διαμέρισμα και χρησιμοποιώντας ένα δεύτερο κλισέ «η εκκωφαντική ησυχία» μου έσπασε τα τύμπανα, καθώς όπως έλεγαν και οι κινέζοι πρέπει να προφυλασσόμαστε από τις διακυμάνσεις του βλέμματος, ή να μην υποδυόμαστε καθόλου και τίποτα ρε αδερφέ, οι στωικοί δεν ήξεραν; ήξεραν αλλά δεν έλεγαν κι αν έλεγαν εκείνες τις εποχές δεν υπήρχαν σπρέυ να βγει ένας τρελαμένος στωικός έξω να γράφει στους ναούς Funny how secrets travel – I’d start to believe – if I were to bleed και να χεστούνε πάνω τους όλοι οι επικούρειοι, τα έχω μελετήσει εγώ, τα ξέρω, ξέρω πολύ καλά τι μου γίνεται που πάει να πει δεν ξέρω τίποτα, δεν έχω κέντρο βάρους παρά μόνο ένα γαμημένο καιρό στην τσεχία, έναν χωρισμό στην πλάτη, έναν σιοράν στη βιβλιοθήκη και ένα γαμημένο μαύρο τραπέζι υπολογιστή που ανάθεμα κι αν ήθελα το μαύρο μέσα στο σπίτι, αλλά απεμπόλησα το δικαίωμα στις αποφάσεις χάριν μιας κάποιας ευφωνίας που πίστεψα ότι θα ενδοβάλλει μυστηριακώ τω τρόπω σε αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν απολυτίκιο ή διαμερισμός συνόλου σε ξένα υποσύνολα ή παραλίγο να πάθω αναφυλαξία όντας βέβαιος ως άλλη ντιπ καταντίπ βολταιρική καντίτ πως θα αλλάξω την Ιστορία κι ας έγραψε ο αρανίτσης κάπου πως ό,τι γκρεμίζεται ποτέ δεν ήταν χτισμένο ή ήθελε ίσως να γράψει για την παρενέργεια του ανέφικτου πένθους, το μόνο βέβαιο είναι ότι πλέον έχω πέσει για ύπνο και ονειρεύομαι διότι μόνο έτσι εξηγείται ο Λυντς και το ότι αναπαράγω χρόνια μέσα σε ένα δεητικό στιμιότυπο, εξαφανίζοντας όλες τις αντωνυμίες, ελληνικές και τσέχικες, μέσα σε ένα πολύ συγκεκριμένο αίτημα, αυτό της άρσης κάθε υβριδίου έστω και αναγώγιμου, γιατί όλα αυτά είναι το αποτέλεσμα της μοναξιάς που ακούει το άπειρο αυτί στις ηχογραφήσεις του τσετ μπέηκερ και ειδικά στο but not for me, διότι, for me, πλέον μισώ την ανθρωπότητα πολύ περισσότερο από πριν.

Δεν επιτρέπονται σχόλια.