Ιδεόπολις, unplugged –

Dirt In The Ground

Εκεί που κάθεσαι στη στάση περιμένοντας το λεωφορείο, σήκωσε το βλέμμα σου και παρατήρησε τους ανθρώπους.
Βλέπεις την νόστιμη ξανθιά που της χαμογελάς κάθε πρωί και δεν σου ανταπόδωσε ποτέ; Θα πεθάνει.
Τη γιαγιά με τα ξεβαμμένα μαλλιά με τη χαριτωμένη εγγονούλα της με το ροζ σκουφάκι; Θα πεθάνουν.
Τον ηλικιωμένο με το φθαρμένο κοστούμι; Τους οδηγούς που κορνάρουν στην κίνηση-ακινησία; Το ντελίβερυ μπόυ του δίπλα εστιατορίου; Θα πεθάνουν.
Τώρα για λίγο, σκέψου εσένα, τους γονείς σου, τον κολλητό σου και τη φίλη σου. Κι εμείς θα πεθάνουμε.

Και το παράδοξο σ’αυτή την αδίστακτη, νομοτελειακή, οριστική βεβαιότητα είναι ότι αυτή η αδίστακτη, νομοτελειακή, οριστική βεβαιότητα μας γίνεται συνείδηση και σώμα μια – δυο φορές κατά τη διάρκεια της ζωής μας.
Δεν ισχυρίζομαι ότι θα έπρεπε να γινόταν διαρκώς: υποθέτω ότι έτσι θα πάγωνε κάθε δραστηριότητά μας.
Αλλά νοιώθω, ότι αν αποκτούσαμε ενσυνείδητα περισσότερες φορές σε μια ζωή αυτή την αδίστακτη, νομοτελειακή, οριστική αρχή, οι θρησκείες μας θα γίνονταν περισσότερο λειτουργικές προς όφελός μας.
Κι επιτρέψτε μου με παραδείγματα να αναφέρω μερικές θρησκείες:
Χριστιανισμός, Ισλαμισμός, ΠΑΟΚ, Τηλεόραση, Ναρκωτικά, Κομμουνισμός, Έρωτας, Μπάντζυ Τζάμπινγκ, Εργασία, Καταναλωτισμός, Παγωτό Σοκολάτα με Σιρόπι Βύσσινο.
Μιλάω δηλαδή για το ίδιο πράγμα που αναφέρεται κι ο Λ. Χρηστίδης λέγοντας για τσίχλες, στα χαστουκόψαρά του, ή αν προτιμάτε για το πράγμα που αναφέρει ο Έρικ Μπερν στο Games People Play.
Έτσι, πέραν του οπίου του λαού, οι θρησκείες λειτουργούν διττά:
Είναι ταυτόχρονα οι μηχανισμοί που μας αποτρέπουν να βάλουμε στο πετσί μας την αδίστακτη, νομοτελειακή, οριστική γνώση του θανάτου κι άρα να δρούμε αναλόγως και ταυτόχρονα μας βοηθούν στο να δομήσουμε το χρόνο.
Γι’αυτό μιλάει ουσιαστικά (κι επιρρηματικά) ο Καμύ όταν αναφέρεται στο Παράλογο: Την παγωμάρα της άνευ νοήματος ζωής και πως τη χειριζόμαστε.
Δεν έχουμε την τύχη του Τάνταλου ή του Σίσσυφου όμως, κι έτσι απευθυνόμαστε στις τσίχλες θρησκείες. Ab aeterno.

Παραπάνω γράφω για δράση.
Ο Γιάλομ στρέφεται στην ενσυναίσθηση και στην Αγάπη.
Ο Έκο, στο τελευταίο δοκίμιο του βήματος του κάβουρα, αναφέρει ότι προτιμά μέχρι το τέλος της ζωής του να θεωρεί όλο και περισσότερο την ανθρωπότητα ως γίδια, μέχρις το σημείο πριν το θάνατό του, όπου θα μας συμπεριλάβει όλους.
Προσωπικά, στεκούμενος ως ισάξιος δίπλα στους παραπάνω διανοητές – και σας εκλιπαρώ μην εκλάβετε ως θέσφατο αυτή μου τη γνώμη – προτιμώ να γράφω κείμενα τα οποία δεν καταλήγουν πουθενά.

Βλέπετε, ο θάνατος είναι μια δύσκολη υπόθεση, ακόμα και στην περίπτωση που ψοφάει μέσα σου το Σαφές.

Αυτό το ποστ είναι αφιερωμένο στον Kenny McCormick.

Τραγουδάκι.