Το πρωταρχικό θέλω ος τα πάνθ’ορά
γράφει ο Mersault μεσάνυχτα |Αβδηριτικά

Όλο λέμε [θέλω] «να φάω», «να πιω», «να γαμήσω», «να κοιμηθώ», «να δουλέψω». Κανείς όμως δεν λέει* [θέλω] «να πληρώσω τον λογαριασμό της ΔΕΗ».

Αυτός ο κάποιος ΚανείςΔενΛέει όμως, δεν θα έχει ρεύμα να μαγειρέψει για να φάει, ψυγείο για να πιει, δονητή για να γαμήσει ή φως για να δουλέψει αν δεν πληρώσει τους λογαριασμούς του.

Και δεν αναφέρομαι σε περιώνυμους λογαριασμούς με το παρελθόν, αυτή είναι μια κουβέντα που και λοιπά. Αναφέρομαι στον λογαριασμό της ΔΕΗ. Προτεραιότητες αγαπητά μου παιδιά.

Όθεν, αρκετές φορές δεν είναι σαφής η βαρύτητα των [θέλω].

Ένα ζήτημα, το οποίο παύει να υπάρχει αν σκεφτούμε τα [θέλω] σαν πραγματικούς αριθμούς στους οποίους εφαρμόζεται η αρχή της καλής διάταξης.

Σύμφωνα με αυτήν, υπάρχει κάποιο [θέλω] τέτοιο ώστε για όλα τα [θέλω] μας, να είναι το μικρότερο απ’όλα αν όχι το ίδιο.

Αυτό το [θέλω] που ευφημιστικά θα βαφτίσω [δενθέλωαλλάκαιναήθελαδενγαμιέται], είναι το ίδιο για το οποίο η Κλεοπάτρα Λυμπέρη έγραψε […] Δέρμα πάνω στο δέρμα κατάσαρκα να σε φορώ […].

* Να κι άλλη μια κουβέντα που ξεπηδά ύπουλα και σιωπηρά, η παλιοανάγωγη.


μία απάντηση στο “Το πρωταρχικό θέλω ος τα πάνθ’ορά”

  1. xilaren

    [θέλω]