Ιδεόπολις, unplugged –

Απ εντ εγκέηνστ γιορ γουίλ

Μπορεί να μοιάζει αθώο αυτό το ποστ, είναι κατ’ουσίαν όμως αντι-κουρουνικό.
Δηλαδή τι μέριλυν μάνσον και κουραφέξαλα;

Στο Ιδεοβλόγκ παίζουμε ευαίσθητα τραγούδια, κι όχι αυτά τα οξαποδώοθεόςναμαςφυλάειπαναγίαμου με τα σατανιστικά που ου να μου χαθεί (η κουρούνα, όχι η ού – η ου δεν μού’κανε τίποτα).

Ένηγουέη, που λένε και στο χωριό μου.
Οι Νουβελ βαγκ είναι μια καλή περίπτωση, δεδομένου ότι έχουν κάνει επιτυχίες μόνο με διασκευές κι επιπλέον είναι γάλλοι που ως γνωστόν βρωμάνε.
Μου αρέσουν διότι έχουν αυτή την αλαφράδα την οποία αγόγγυστα υποφέρω χάριν μιας αδιορατοπαραμυθικής οικειότητας, σαν κάποιος που αγωνίζεται να μην ουρλιάξει.
(Διαπιστώνω ότι οι φωνές που ακούω στο κεφάλι μου, μου απαγορεύουν να το εξηγήσω καλύτερα).

Σας αφήνω να το απολαύσετε κι ακόμα καλύτερα,
να το ψάξετε περισσότερο αν θέλετε.
Μου τους ανακάλυψαν πέρυσι και συνεχίζω να τους απολαμβάνω. Ιδίως τις γκόμενες που τραγουδάνε.

Μανιάνα.

edit, λίγα λεπτά αργότερα:
Κάτι ήθελα να γράψω για τους έκο εντ δε μπάνυμεν, αλλά το ξέχασα.
Δεν πειράζει, εδώ είμαστε.