Ιδεόπολις, unplugged –

«Ζήτω τα e-χούγια μας»

Θέλω τόσα πολλά να σου πω άγνωστη Ευαισθησία κι ας μην σε ξέρω καν ή μάλλον ακριβώς επειδή δε σε ξέρω καν μιας και έχω τόσο πολύ ενθουσιαστεί μαζί σου, πράγμα που αποδεικνύει ότι κυνηγώ χίμαιρες ως ερωτευμένος με την ανύπαρκτη μορφή σου που με στοιχειώνει κάθε βράδυ λίγο πριν κλείσω τα μάτια και ανακαλέσω το λίγο που άγγιξα τα δάχτυλά σου τότε. Τσατίζομαι.
Θέλω να σπάσω τα μούτρα του αλβέρτου που πρόλαβε και πέθανε σε τροχαίο ο μαλάκας ο οποίος ξεστόμισε τον αφορισμό «Πρέπει κάτι να γίνει» που και σιγά τον κριτή-μετανοητή, το μόνο που θα έπρεπε να μετανοιώσει είναι που δε γεννήθηκε αργότερα για να του προσφέρεις καραμέλες, να μπουκώσει ο καταπιώνας του και να αρχίσει το κυνήγι όπως εγώ, γιατί τι θα ήμουν χωρίς μια νέα απόρριψη κάθε φορά; οπότε καλά νοιώθω πως σιγά και που τα κάνεις όλα μισά τι έγινε, άλλοι κι άλλοι κάνουν ένα βήμα μπρος δύο πίσω, για να μην σου πω για τους βήμα – πέσιμο, βήμα – πέσιμο τύπους, αυτό προσδοκώ, γι’αυτό και τον οικτίρω τον άθλιο που δεν είδε καθόλου τα μάτια σου, ώστε να κι εγώ με τη σειρά μου να ξαναπάρω φόρα, μόνο που τώρα πάνω σου.
Αλλά είσαι πολύ μακριά. Κι εγώ ακόμα πιο μακριά από σένα. Και όλοι μακριά απ’όλους, γι’αυτό και σε αναζητώ (όπως λέει και η ποιήτρια) «σε κάποια αυριανή μου πίκρα που υπό εχεμύθεια την κρατάς», δηλαδή φωτιά στα σημαινόμενα να μην ξαναγυρίσουν που λέει η άλλη μας ποιήτρια, αν και το σημαίνον σ’αυτού του είδους τις ιστορίες δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ψευδαίσθηση του χρόνου που μετρά αντίστροφα μέχρις να σε συναντήσω, γιατί πώς αλλιώς θα συντηρήσω την παραμύθα μου αν δεν αφιερώσω κάθε κύτταρο του κορμιού μου σ’αυτόν το σκοπό, γι’αυτό και σε Θέλω με το θήτα κεφαλαίο, Μου Έχεις Γίνει Έμμονη Ιδέα το οποίο αυταπόδεικτα μας λέει ότι Δεν Υπάρχεις.
Ή Υπάρχεις; Θα γούσταρα να πάρω φόρα με το σύμβολο της πίστεως υπομάλης και να φιλήσω το χέρι του υιού του μονογενή, αρκεί να με σέβεσαι μετά, καθώς τίποτα πιο επώδυνο πλην της ταβανοσυγκέντρωσης, τι; μ’έχεις για κανέναν ανίδεο; εδώ τόσες και τόσες εμποδιοδρομίες έχω εφεύρει προκειμένου να καταφέρω να αντιμάχομαι την μοναξιά μου, δεν είμαι χθεσινός σου λέω, μου λείπεις κι ας μη σε είχα ποτέ, ή μπορεί και να μου λείπει η ιδέα ότι θα σε έχω κάποτε, να σου ψιθυρίσω «μωρό μου», με το πιο μεγάλο «μου» που θα μπορούσε να αρθρώσει γήινο πλάσμα, πιο μεγάλο ακόμα κι από τις ψεύτικες υποσχέσεις που σου δίνω αυτή τη στιγμή, γιατί σε θέλω με το θήτα μικρό αυτή τη φορά, ως γνήσιος ταλαντώμενος που σέβεται τον εαυτό του.
Εσύ θέλεις;
Μην μου απαντήσεις σε παρακαλώ «θέλω πάντα», γιατί θα σε ρωτήσω αν έχεις κέφι και μετά θα αλληλοεπιβεβαιωθούμε για το δύσκολο της Επικοινωνίας ενώ το μόνο που στην πραγματικότητα φαντασιώνομαι χτυπώντας το πληκτρολόγιο αυτήν την ώρα είναι πως θα κοινωνήσω από τα χείλια σου και πως θα με εξαγνίσει το βλέμμα σου όντας αμαρτωλός – δειλός – Μπελμπο-χαρακτήρας, γι’αυτό και το Εκκρεμές δείχνει την κατεύθυνση που ηχούν οι σάλπιγγες, επειδή ακριβώς δε θα προλάβω να σου εκτεθώ αρκετά, τόσο ώστε να μου εξομολογηθείς ότι αυτό το τραγούδι δεν είναι για μένα, εξ’άλλου ποιός αχρείος ανακάλυψε το κόλπο του να μιλάς με τραγούδια, σάμπως ήξερε τα περί επικοινωνίας;
Άσε με, θέλω να τα βάλω με όλον τον κόσμο, να τον αναποδογυρίσω, να δω που κρύβεσαι και να βγάλω από πάνω μου τα χέρια που βρίσκονται γύρω απ’τον λαιμό μου γαμημένοι ντεθ ιν βέγκας, ασφυκτιώ σα συννεφάκι ασφυκτιώ και αρκετά με τα τραγούδια γαμώτο, πού βρίσκεσαι τώρα μου λες; πού; τι μέλλον μου επιφυλάσσεις; ή ακόμα χειρότερα πότε θα ξεμπερδέψεις με τα ημιτελή, τόσα χειρότερα ανοίγονται μπροστά σου, δε με βλέπεις που σου χαμογελώ στον ύπνο μου; Τι βλέπεις αν όχι εμένα, καθάριο και ανυστερόβουλο να σε εκλιπαρώ για μια ανάμνηση στο μέλλον μας μωρό μου; Δες, κοίτα.
Μετά Άκου.
Ακόμα και η μοναξιά μπορεί να φτάσει σε οργασμό, θα τη γαμήσω την πουτάνα.
Αφουγκράσου. Την ακούς;
Μετά, δες με, εδώ είμαι.
Εδώ.
.
.
.
Ουφ στα είπα και ξαλάφρωσα.