Ηλίας Λάγιος (1958 – 2005)
γράφει ο Mersault μεσάνυχτα |αναφορές

Πάνε 24 ημέρες από το θάνατο του ηλία λάγιου κι απ’όσο παρατήρησα δεν υπήρξε καμμία αναφορά στην μπλογκόσφαιρα γι’αυτόν τον ποιητή.
Παρακάτω αντιγράφω (ας μου συγχωρεθεί: καθυστερημένα) ορισμένες πληροφορίες για το έργο και τη ζωή του, από εδώ, εδώ κι εδώ.

Κυρά της μοναξιάς, μάννα του πλήθους,
κυρά του ξεπεσμού, του χαμού μάννα,
σταμάτα του αναθέματος τους λίθους.
Κι εμπρός στον επερχόμενο χειμώνα
μέμνησο να ταΐζει στην αλάνα
το περιστέρι ο Ντιέγκο Μαραντόνα.

(Από το Βιβλίο της Μαριάννας)

Βιογραφικό Σημείωμα
Ο Ηλίας Λάγιος γεννήθηκε στην Άρτα το 1958. Ζούσε στην Αθήνα. Έχει εκδώσει τα ποιητικά βιβλία: «Πρόοδοι εν προόδω», Ωλήν 1981, «Ασκήσεις Ι-ΙΧ», 1984 (με το ψευδώνυμο Αλέξης Φωκάς), «Το κατά Αλέξιον και Μαρίαν», Βιβλιοπωλείον της Εστίας 1990, «Συνεστίασις», 1991, «Η ιστορία της Λαίδης Οθέλλος», Βιβλιοπωλείον της Εστίας 1992, «Το βιβλίο της Μαριάννας», Ίκαρος 1993, «Ο Μικρός Ήρως: το σκετσάκι», Αντί 1996, «Η έρημη γη», Ερατώ 1996, «Περί ζώου», Παρουσία 1996, «Μουζικούλες», Ερατώ 1997. Έχει συμπράξει στις συλλογικές εκδόσεις: «Τριώδιο», Άγρα 1991 (με τους Διονύση Καψάλη και Γιώργο Κοροπούλη), «Ανθοδέσμη», Άγρα 1993 (με τους Μιχάλη Γκανά, Διονύση Καψάλη και Γιώργο Κοροπούλη).

Εργογραφία
[Αλέξης Φωκάς] Πρόοδοι εν προόδω. Αθήνα, Ωλήν, 1981. Σελ.: 52.
Τα κατά Αλέξιον και Μαρίαν. Αθήνα, Εστία, 1990. Σελ.: 28. ISBN: 960-05-0237-4
[Ηλίας Λάγιος, Διονύσης Καψάλης, Γιώργος Κοροπούλης], Τριώδιο. Αθήνα, Άγρα, 1991. Σελ.: 11.
Η ιστορία της λαίδης Οθέλλος. Αθήνα Εστία, 1992. Σελ.: 51. ISBN: 960-05-0373-7
Το βιβλίο της Μαριάννας. Αθήνα, Ίκαρος, 1993. Σελ.:83. ISBN: 960-7233-42-5
Η έρημη γη. Αθήνα, Ερατώ, 1996. Σελ.: 72. ISBN: 960-229-062-5
Μουζικούλες. Αθήνα, Ερατώ, 1997. Σελ.: 41. ISBN: 960-229-081-1
Το εικοσιτετράωρο της Δηούς. Αθήνα, Καστανιώτης, 1998. Σελ.: 28. ISBN: 960-03-2343-7
Θεατρολογία. Αθήνα, Καστανιώτης, 1998. Σελ.: 28. ISBN: 960-03-2344-5
Της γυναικογυναίκας. Αθήνα, Ερατώ, 1998. Σελ.: 14. ISBN: 960-229-098-6
Πράξη υποταγής. Αθήνα, Ερατώ, 2000. Σελ.: 105. ISBN: 960-229-105-2
Φεβρουάριος 2001. Αθήνα, Ερατώ, 2002. Σελ.: 50. ISBN: 960-229-136-2
Η αρπαγή της κούτας . Αθήνα, Ερατώ, 2003. Σελ.: 29. ISBN: 960-229-145-1
Ο άνθρωπος από τη Γαλιλαία. Αθήνα, Ερατώ, 2004. Σελ.: 61. ISBN: 960-229-165-6
Κωστής Παλαμάς, Κ” έχω από σας μια δόξα να ζητήσω [ανθολόγηση: Ηλίας Λάγιος]. Αθήνα, Ερμής, 2001. Σελ.: 203. ISBN: 960-320-128-6

Έχει επιμεληθεί τα ακόλουθα βιβλία:
Στέλιος Ανεμοδουράς, Ο μικρός ήρως. Αθήνα, Κατάρτι, 2001. Σελ.: 405. ISBN: 960-86921-1-3
Robert E. Howard, Κόναν ο βάρβαρος. Αθήνα, Κατάρτι, 2001. Σελ.: 284. ISBN: 960-86921-6-4
Ιωάννης Ν. Γρυπάρης, Σκαραβαίοι και τερρακόττες. Αθήνα, Ίνδικτος, 2002. Σελ.: 213. ISBN: 960-518-064-2
Johnston McCulley, Το σημάδι του Ζορρό. Αθήνα, Κατάρτι, 2003. Σελ.: 430. ISBN: 960-87474-5-7
Edgar Rice Burroughs, Ο Ταρζάν στο κέντρο της γης. Αθήνα, Κατάρτι, 2003. Σελ.: 451. ISBN: 960-86921-8-0
Κωστής Παλαμάς, Η ασάλευτη ζωή. Αθήνα, Ιδεόγραμμα, 2004. Σελ.: 308. ISBN: 960-7158-23-7

Έχει μεταφράσει το βιβλίο:
Richard Burns, Μαύρο φως. Αθήνα, Τυπωθήτω, 2005. Σελ: 68. ISBN: 960-402-186-9

-=-

Η πρώτη μείζων απώλεια της ποιητικής γενιάς του 1980, της αποκαλούμενης και γενιάς του ιδιωτικού οράματος, ο Ηλίας Λάγιος, ένας ποιητής κατ’ εξοχήν δημιουργικός και ανήσυχος. Γεννηθείς “στην κάποτε Άρτα”, στις 5 Ιουλίου 1958, πιθανώς “στους ηδονικούς τριγμούς του μεταμεσονυχτίου”, μεγάλωσε στο Ναύπλιο, βρέθηκε εγγεγραμμένος στην Φαρμακευτική Αθηνών, παρουσιάστηκε στην ποίηση ψευδωνύμως ως Αλέξης Φωκάς το 1981 και πάλι το 1984, επανήλθε το 1990, ως Ηλίας Λάγιος πλέον, με «Τα κατά Αλέξιον και Μαρίαν», συνέχισε με φρενήρεις ρυθμούς “να κυνηγά την ρίμα” και “τον ευλογημένο στίχο”, να φκιάνει “τα γαμημένα τα σονέτα”, πλείστα όσα, ενώ ταυτόχρονα πάλευε με τις αντοχές της ελευθεροστιχίας, τελικά, ωστόσο, δεν μπόρεσε να υπομείνει άλλο τα επανειλημμένα ψυχορραγήματα, “τέσσερις το πρωί, σκληρά χαράματα κοντά”, ως ένοικος ενός “διαμερίσματος ταπεινού, οδός Βεΐκου”, και αποδήμησε από ένα θάλαμο, αυτή τη φορά ήταν του Ναυτικού Νοσοκομείου Αθηνών, στις 5 Οκτωβρίου του “Θεοσωτηρίου έτους” 2005. Τουλάχιστον δεν τελείωσε όπως εκείνο “το τεράστιο γυμνό δέντρο, το δέντρο του χειμώνα, το βίαιο, το απειλητικό και αδιάφορο”, που το έβλεπε από το παράθυρο και τρόμαζε. Πάντως, δεν τελείωσε και “με το πάσσο του αυτό που του δόθηκε να κάνει”. Δεν μίλησε για όλα αυτά που είχε σημειώσει στο ημερολόγιό του πως ήθελε να μιλήσει.
Καταραμένος ποιητής σε παρατεταμένη εφηβεία, τον γοήτευαν ο Μικρός Ήρωας και ο μικρός Ρεμύ του «Χωρίς οικογένεια», οι μυστηριακές νουβέλες του Πόε, οι ενσαρκώσεις του Κακού, από τον κύριο Τζέκυλ ως τον Δράκουλα, απεχθανόταν, ωστόσο, “την ιουλιοβέρνειο οικουμένη”, καθόσον διέβλεπε σε αυτήν απόπειρα εξορθολογισμού του Φανταστικού. Εξελισσόταν με ανατροπές και πισωδρομίσματα, αντλώντας, από εγχώρια και ξένη ποίηση, από ντόπια και ευρωπαϊκή λογοτεχνία, από φιλολογικές, πολιτικές, ιστορικές και άλλες πηγές, ποιήματα λυρικών εξάρσεων και αφηγηματικές νησίδες υπερρεαλίζουσας μαγγανείας. Όταν, με το καλό, θα καταγραφεί το λεξιλόγιο του Ηλία Λάγιου θα εντυπωσιάσει με τον πλούτο του αλλά και την εμπειρίκια ελευθεροστομία του.
Την παρτίδα της ζωής και της ποίησης, όπως φαίνεται, την έπαιξε με περισσό πάθος, ανεβοκατεβαίνοντας τις κλίμακες της ειρωνείας μέχρι έναν εκκωφαντικό αυτοσαρκασμό. Πριν επτά χρόνια, παρουσίασε τα «Σατιρικά Γυμνάσματα» του Κωστή Παλαμά, ως οικείος του και ανανεωτής της εικόνας του. Ούτε μοντερνίστικος ούτε μεταμοντέρνος, ποιητής μετέωρος στο λυκαυγές του 21ου, με ένα “ποιητικό σχέδιο” ημιτελές, που, στα δύο τελευταία βιβλία του, «Η αρπαγή της κούτας», με τον προκλητικό υπότιτλο “λαϊκόν αφήγημα”, και «Ο άνθρωπος από τη Γαλιλαία», με τον προκλητικότερο υπότιτλο “ένα πόνημα θεολογικόν”, διαφαίνεται άκρως φιλόδοξο. Εν ζωή, η κριτική αποτίμηση του έργου του, λιγότερο ή περισσότερο αντικειμενική έως και εμπαθής, κάλυψε όλο το φάσμα. Χαρακτηρίστηκε δεξιοτέχνης αντιγραφέας και μιμητής ύφους έως άγγελος και εξάγγελος σκιάζων τον ορίζοντα των προσδοκιών. Στην ιστορία της νεοελληνικής ποίησης, μια εθελουσία έξοδος μοίρασε κάποτε τα χαρτιά και απένειμε τα πρωτεία. Όμως ο πολιτικοποιημένος Ηλίας Λάγιος θα θύμιζε πως όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται κ.λπ. κ.λπ. Το σίγουρο είναι πως εδώ τελειώνει η ιστορία του “Ηλία Λάγιου θαυματοποιού” και αρχίζει να ξεδιπλώνεται ο μύθος του.

Δεν επιτρέπονται σχόλια.