Επωάζει ερινύες το δένδρο.
γράφει ο Mersault μεσάνυχτα |Μεγαλόσχημα νιτσεϊκά

Γάγγραινες καβαλιστικές, αρχαία εβραϊκά ξόρκια που αξιώνουν κόμιστρα στα περατωμένα – πλέον – σεργιάνια.
Τρομακτικές μορφές που στο Όνομα του Έρωτα, διακονούν πλέον τη φιλαυτία.

Τάχα αυτοδικαίως, πλην ενθυλακώνουν το χωροχρόνο που κάποτε με τόση γαλαντομία τους προσφέρθηκε:
Είναι η φύση τους τέτοια.

Από τη ρίζα, από τη ρίζα.
Αλλιώς, θα γυρίσω κάποτε και θα σου πω ότι «στά’λεγα».

Ή μπορεί και όχι, γιατί τα δάκρυά σου καίνε.

Δεν επιτρέπονται σχόλια.