Ιδεόπολις, unplugged –

Καραόκε στέρεο σιντί

Είμαι μαζοχιστής. Αν όχι μαζοχιστής, τότε έχω τουλάχιστον μία ιδεοψυχαναγκαστική νεύρωση. Πώς αλλιώς να εξηγήσω το ότι παρ’όλη τη δυσφορία μου για όλες αυτές τις /εμβόλιμες/ διαφημίσεις, η τάση μου να παρακολουθώ ταινίες στην τηλεόραση συνεχίζει αμείωτη;
Ναι ρε λευτέρη, υπάρχουν και τα ντιβιντιά. Αλλά από εσένα θα περίμενα κάτι περισσότερο από μια κοινότοπη προτροπή. Εξ’άλλου, είπαμε: είμαι μαζοχιστής.

Περίοδος γιορτών η τωρινή, η πλειονότητα των διαφημίσεων έχει ως στόχο τον καταναλωτή που έχουμε μέσα μας (καθώς και τα παιδιά του καταναλωτή που έχουμε μέσα μας). Θεμιτό. Αυτή όμως που είναι ανεπίτρεπτη (και ο λόγος που γράφω αυτές τις γραμμές γυμνός, καθώς έχω βγει απ’τα ρούχα μου), είναι η (τρόπος του λέγειν) λογική των παραγωγών όλων αυτών των καλουδιών προς κατανάλωση.
Ασφαλώς θα έχετε δει τη διαφήμιση του «καραόκε στέρεο σιντί» όπου μια γκόμενα με ύφος ηδυπαθές (μη χέσω) τραγουδά επιτυχίες τύπου «ανάβεις φωτιές» (για φούρναρη θα το φανταζόμουν, για μανάβη όχι), «είμαι καλά» (έχω να πιω μια ‘βδομάδα), «μωρό μου σόρυ» (που δε σου άλλαξα τις πάνες) κ.ο.κ. και οι ανθυποασήμαντοι της παρέας της τη βαθμολογούν για τις επιδόσεις της στο καραόκε.
Ο λόγος του εκνευρισμού μου αφορά τον τρόπο που διοχετεύεται ένα //σχετικά// νέο προϊόν στην αγορά: το «δώρο» σιντί «ελληνικών τραγουδιών», με το οποίο συνοδεύεται το καραόκε. Προφανώς και υπάρχει η αντίστοιχη αγορά για να βγάζουν σκουπιδοσιντί. Ειδάλλως δε θα υπήρχε η πίστα αλλά μόνο το δίφωνο, ούτε η εσπρέσσο αλλά η ελευθεροτυπία, ούτε ο διογένης στούντιο αλλά ξέρω ‘γω; το χαφ νόουτ. Υπάρχει το κοινό. Το εξοργιστικό όμως, είναι ότι οι διαφημιστές και οι παραγωγοί τέτοιου είδους προϊόντων συμπεριφέρονται λες και υπάρχει ΜΟΝΟ αυτό το κοινό. Λες και όλη η ελλάδα ακούει παπαρίζου και χατζηγιάννη και ο μάλαμας ή ο αγγελάκας δεν υπήρξαν ποτέ.
Η αλήθεια όμως, είναι ότι αφήνω και ένα μικρό περιθώριο λάθους στην παραπάνω κρίση μου. Φαντάζομαι ότι πριν βγει ο,τιδήποτε στη αγορά, από ένα σπιρτόκουτο μέχρι ένα αυτοκίνητο, ο κατασκευαστής κάνει πιο πριν μια έρευνα αγοράς.
Άρα, θεωρώ πιθανό (και δίχως να θέλω να το προεκτείνω στο πρόβλημα καταγωγής αυγού/κότας) ότι ο μέσος όρος(*) από εμάς (που κατοικούμε εντός των συνόρων της ελλάδας, που μιλάμε την ίδια γλώσσα – τέλοσπάντων αποδώστε στο «εμάς» όποιον ορισμό θέλετε) απαρτιζόμαστε από μερίδες αισθητικής των οποίων τη βαθμοθέτηση δε θα μπορούσα να αποδώσω δίχως να γίνω χυδαίος.

Αυτό είμαστε τελικά; «Αναπάντητες κλήσεις παντού»; Διότι αν αυτό είμαστε, τότε μας αξίζει το σιντί των ελληνικών τραγουδιών.
Και με το παραπάνω.

Αρκετά για σήμερα όμως.
Θέλω να δω το skindeep του μπλέηκ έντουαρντς. Με τις διαφημίσεις του, βεβαίως!

(*)
Ο Ε. Αρανίτσης, είχε σημειώσει κάποτε το εξής: «κοινή γνώμη αποκαλώ το αντίθετο της ψυχής».
Λοιπόν, όλο και περισσότερο βρίσκω νόημα στην παραπάνω φράση.