Ιδεόπολις, unplugged –

Κώδικας -vs- Εκκρεμούς

Ομολογώ ότι δεν έχω διαβάσει τον κώδικα ντα βίντσι, εν αντιθέσει με το εκκρεμές του φουκώ όπου παραδέχομαι, συνελόντι ειπείν, ότι το ξέρω (σχεδόν) απ’έξω.
Εκτός τούτου, το έχω διαβάσει μόνο 2124112412 φορές ;)
Συνεπώς, η παρακάτω γνώμη καλό θα ήταν να γίνει επιδεκτική στο αντίστοιχο υποκειμενικό πνεύμα, ή αλλιώς νομιμοποιείστε να την αντιμετωπίσετε ως τέτοια.

Ως αναγνώστης, οφείλω να παραδεχθώ ότι τα δύο βιβλία, με την μικρή εκδοτική διαφορά των 15 ετών που τα χωρίζει, έχουν πολλά κοινά σημεία: Ερμητισμός/μυστικισμός, περιπέτειες ηρώων και δυσχέρειες απέναντι σε «αόρατες» ομάδες, κ.ο.κ.
Έχουν όμως και μια τεράστια διαφορά, η οποία στα μάτια μου αναδεικνύει το εκκρεμές σε αριστούργημα κι απορρίπτει τον κώδικα ως σκουπίδι:
Οι αλήθειες που συνειδητοποιεί ο ήρωας του εκκρεμούς Καζαουμπόν στο τέλος του βιβλίου.
Και ταυτόχρονα, θαυμάζω την υπόγεια κριτική του Έκο έναντι στην «ερμητική» σκέψη και την «ευέλικτη δεξιοτεχνία με την οποία αποδέχεται οποιοδήποτε κριτήριο ομοιότητας κι όλα μαζί, έστω κι αν είναι αντιφατικά μεταξύ τους*».

Αυτοπεριορίζομαι βεβαίως να μιλήσω περί οικονομίας στην ερμηνεία μη έχοντας διαβάσει τον κώδικα, συν του συνεπικορούμενου γεγονότος του ότι υπάρχει μια εγγύτητα μεταξύ των πεποιθήσεών μου και της αποκάλυψης του Καζαουμπόν για το τι είναι σημαντικό στη ζωή και άρα κριτήριο ύπαρξης – το πώς και το γιατί του «διάγω».
Από την άλλη όμως, δεν μπορώ να μην αγανακτώ για το φαινόμενο πλέον ντα βίντσι – τώρα και σε ταινία, για τις δοξασίες του βιβλίου, για τον τυφλόνου αναγνώστη και τέλος για τη δωρεάν διαφήμιση των μέσων μαζικής εξημέρωσης, τα οποία ανήγαγαν ένα μπεστ σέλλερ σε μανιφέστο κατά των μυστικών που «κρύβει» η εκκλησία.

Κάποιο αντεπιχείρημα έναντι στην τσατίλα μου θα ήταν ενδεχομένως, ότι, εντάξει, στο 99% των εντύπων υπάρχουν στήλες αστρολογίας.
Ε, οι εκδότες των εντύπων δε γίνονται πλούσιοι με αυτό. Ο νταν μπράουν έγινε. Πασάροντας το «μυστήριο» ως μυστήριο, εν αντιθέσει, π.χ., με τη ρόουλαντ που πάσαρε το «μυστήριο» του χάρυ πότερ ως παραμύθι.
Και τέλος πάντων, ο θυμός είναι δικός μου, ό,τι θέλω τον κάνω.

Άη σιχτίρ!

* Τα όρια της Ερμηνείας, Ουμπέρτο Έκο, εκδ. Γνώση, σελ. 108.