δουλεία
γράφει ο Mersault μεσάνυχτα |Πάνικ

Οκ, μόλις άνοιξα το notepad, το μικραίνω τόσο ώστε να μη φαίνεται στην οθόνη και να φαίνεται ίσα ίσα η γραμμή που γράφω, δεν απαντώ ούτε καν στα μηνύματα που χρήζουν άμεσης απάντησης στο κινητό και αλλού, ταυτόχρονα υπολογίζω με το μυαλό μου που θα λογκάρω γρηγορότερα για να το ποστάρω, στο … ή στο …, με μια υστερόβουλη σκέψη τώρα που έγραψα τα αποσιωπητικά, δηλαδή ότι δε θα έχω χρόνο να κάνω κόπυπέηστ το κειμενάκι και ταυτόχρονα να θυμηθώ να σβήσω το ένα από τα δύο σάητς, θα μου πείτε τώρα, γιατί; κρυφό είναι; να κοιτάτε τη δουλειά σας καλύτερα, έχω απίστευτο άγχος, εκπέμπω σήμα άγχους, σκέφτομαι επίσης που να κάνει διακοπές ο αρανίτσης και ο συνειρμός είχε να κάνει με το ότι ξέχασα κάτι εισαγωγικά λίγες λέξεις πιο πριν, κλπ, βαριέμαι να εξηγώ τώρα, τώρα βλέπω ότι μόνο φειδωλός δεν είμαι με τις κόμμες, ορίστε, τι ήθελα να γράψω εξ’αρχής; ξεχάστηκα, γμτ μου τη δίνει η δουλειά μου, μ’εκνευρίζει αφάνταστα όλη αυτή η μαλακία που όλοι συμπεριφέρονται λές κι έχουν ένα αγγούρι στον κώλο, καλό απόγευμα ευχήθηκα μόλις σε μια συνάδελφο, φεύγει νωρίτερα αυτή λόγω ωραρίου, τι έγραφα; α, ναι, ηλίθιο άγχος, ηλίθια δουλειά, δεν είναι ενήλικο να γκρινιάζω αλλά για δεύτερη φορά ΤΩΡΑ δε με ενδιαφέρει η γνώμη σας, φαίνεται ότι μόνο κάτω από συνθήκες πίεσης γράφω καλύτερα, αν και οι περισσότερες λέξεις δε μού’ρχονται, για παράδειγμα δεν υπάρχει περίπτωση να μού’ρθει τώρα στο μυαλό η λέξη θάλασσα, την οποία θα ξαναδώ του χρόνου τέτοιο καιρό πρώτα ο θεός, βόηθα μας παναΖία μου και τέτοια, δε θέλω να δουλέυω άλλο, νοιώθω μεγάλο κορεσμό, νομίζω ότι δεν τα καταφέρνω στα dmposts και στα updates της βάσης, ας έδινα βάση νωρίτερα όμως, ποτέ δεν είναι αργά, άλλο τα λαλούμενα κι άλλο τα πετούμενα, εντάξει, το διάλειμμα με τις κοινοτοπίες τέλειωσε, αρχίζει και μ’ενοχλεί το κλάτσα κλούτσα που κάνει το πληκτρολόγιο τώρα, τόση ώρα έσπαγα το κεφάλι μου να γράψω μια γραμμή κώδικα ενώ τώρα ο ήχος ακούγεται λες και είναι οπλοπολυβόλου, των πρακτόρων η σχολή είναι χρήσιμη πολύ, θα ζητήσω από τη διεύθυνση αθόρυβο πληκτρολόγιο, μια σεζλονγκ, ένα εκατομμύριο δολλάρια μισθό, μια ξανθιά να μου κάνει αέρα, τι μαλακίες κλισέ γράφω πάλι, διάβαζα τη βιογραφία του ντάγκλας άνταμς πρόσφατα, δυσκολευόταν κι αυτός πολύ να γράφει και δεν τηρούσε καμμία προθεσμία, βεβαίως αυτά ισχύουν στον κόσμο της λογοτεχνίας κι όχι της πληροφορικής, θέλω να πιστεύω, ας συγκεντρωθώ λίγο, εντάξει, το πίστεψα, ηλεκτρικός καλόγερος – πιστεύω τα πάντα, κι επίσης παλιότερα ήταν λάθος να γράψει κανείς «και» μετά από κόμμα, έχουν ισοπεδωθεί όμως τα πάντα στις μέρες μας, θυμάστε οι τριανταβάλε/σαρανταλίγο όταν πηγαίναμε δημοτικό και μας μιλούσαν για τις αξίες της αποταμίευσης; ακόμα κι εκθέσεις γράφαμε, παίρναμε και δώρο κουμπαρά ταχυδρομικού ταμιευτηρίου, τώρα αποταμιεύω στρες, δε θέλω να γίνομαι κουραστικός, αλλά δε θέλω να δουλέψω άλλο, λοιπόν, αν κλείσω απότομα το παράθυρο, όπερ κάποιος αποφασίζει να κάνει βόλτα πάνω απ’το κεφάλι μου (κυριολεκτικά θα ήταν ενδιαφέρον αυτό, ας το σημειώσω), κάνω τη συμφωνία με τον εαυτό μου να μη συνεχίσω το κείμενο αλλά να το αφήσω ακριβώς στο σημείο που το είχα παρατήσει, σύμφωνοι; σύμφωνοι, μπας και βρίσκεται ανάμεσά σας καμμία πλούσια που θα ήθελε να με αποκαταστήσει, στην περίπτωση βεβαίως που αυστηρά και μόνο θα με συναντούσε τυχαία, θα γνωριζόμασταν και θα ερωτευόμασταν μεταξύ μας; ή έστω κάποιος κύριος που να έχει καμμιά εκπληκτική επαγγελματική ιδέα που θα ήθελε να μοιραστεί μαζί μου + το ποσό που απαιτείται να ξεκινήσει η μπίζνα, αμέ, από μαλακίες ένα σωρό μπορώ να γράφω, να στρώσω να βγάλω άκρη με το πρόγραμμα δεν μπορώ, ουστ με τις δυο προστακτικές στη σειρά, συγκεντρώσου αγόρι μου, παίδαρέ μου, συγκεντρώσου, θα το καταφέρεις κι αυτό, ρε σεις έχω την πεποίθηση πως ότι έχω καταφέρει ως τώρα – που δεν είναι και τόσα πολλά – ήταν μια σειρά συγκυριών, να και η αυτολύπηση τώρα, μια χαρά, τέλεια, υπερβατικά / με μια κλασσική έννοια, τουλάχιστον θα μπορούσα να είμαι πολύ κακός σε κάτι, πχ κακός μπελάς, ούτε αυτό δε μου βγαίνει, μου φαίνεται πως άη σιχτίρ πια, θα μ

Δεν επιτρέπονται σχόλια.