Tο γάλα, τ’αυγά, το ψωμί και το μέλι, αν μπω στην κατάψυξη θα βρω ένα αστέ
γράφει ο Mersault μεσάνυχτα |Σείενημρε

Επικοινωνιακό πιγκ πογκ μηνυμάτων:
Η Τέχνη του Πολέμου, το αφιόνι σου μέσα, scripta tsampa, «στείλε μου μιαν εξήγηση – να φύγει η παρεξήγηση – γιατί η καρδιά μου λύγισε – κοντεύει να χαθεί», υπονοούμενα σεβασμού μετά τρυφερότητος, του βίου σου αι ζάλαι, ποιός είναι ο κλαούζεβιτς; «αρζεντίνα» στο τζάμι, astrud gilberto, δακρυρροώ.

Επιλεκτική μνήμη; Μη δίνεις σημασία.

Εγώ εν τω μεταξύ μαζεύω τραγούδια τύπου «Till the end of the day» (The Kinks), «Feeling good» (Nina Simone) και τέλοσπάντων κατάλαβες το νόημα του σαββατιάτικου πρωινού με την πρωινή ζώνη στην μονίμως ανοιχτή τηλεόραση κλειστού ήχου, x-men και τα μυαλά στα κάγκελα, νοιώθω blues σήμερα εθελουσίως έγκλειστος στο σπίτι μου, καθώς αυτό που μου λείπει από τη σούλα δεν είναι το πρόσωπό της ή η ίδια, αλλά η αποδοχή που είχα απ’αυτή, γι’αυτό και λένε ότι στις σχέσεις το αντικείμενο δεν είναι η άλλη αλλά η ίδια η σχέση, εξ’άλλου ο ηράκλειτος τα έλεγε, «τα πάντα ρει» κι εννοούσε ακριβώς τα πάντα, μα τόσο μαλάκας είμαι να το καταλάβω εκ των υστέρων;
Νοιώθω εξαιρετικά μ’αυτή τη χαρμολύπη του «εκ των υστέρων».
Εξού και οι υστερίες, ή αν θες τα υστεριόγραφα, ή ο Tom Waits στο «Fumblin” with the blues», οκ, μ’έπιασες στα πράσσα, δε μαζεύω αισιόδοξα τραγούδια, ακούω μπλουζ με κλειστά παράθυρα σκοτάδια και στο κάτω κάτω σιγά ότι θέλω θα κάνω, να τώρα ανακατεύω τα μαλλιά μου προκειμένου να πέσει η πιτυρίδα και να προσομοιώσω το χιόνι-σεντόνι-τρυφερό-σαν-του-φιδιού-τον-ύπνο, μίλα μου και θα δούμε αν θα τ’αντέξω, όσο δεν μου μιλάς τόσο δε θα μάθουμε, θέλω πολύ να μάθουμε, τόσο πολύ που σκέφτομαι να το κόψω κι εξηγούμαι αμέσως.
Διαισθάνομαι ότι αυτή η ανάγκη μου να ερμηνεύσω, να μάθω τα πάντα και να εκλογικεύσω αφορά την τάση μου να έχω τα πάντα σε έλεγχο, δηλαδή το κλασσικότερο κόλπο που μπορεί να κάνει κάποιος προκειμένου να αποκοπεί από τα συναισθήματά του, αυτά που εδώ και χρόνια έχω σταματήσει ν’αναγνωρίζω, μου μιλάνε αλλά εγώ τίποτα, κουφάλογο, συγγνώμη; πώς είπατε; ναι, κουφάλογο, αυτιστικός Λογικολόγος ανάθεμά με, κριτική του καθαρού λόγου κι άλλες αρχιδιές που άπτονται του σημείου αναφοράς που ψάχνω στον ορίζοντα των πιθανοτήτων, καρτεσιανά επίπεδα, αηδίες με λίγα λόγια καθώς αναλώνομαι στους κανόνες και στα μηδενικά αθροίσματα, έλα όμως που δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Θα βάλω τις εύγλωττες σιωπές, τις «ευφυείς» σιωπές δηλαδή παρέα μαζί μου, έχω ήδη αργήσει στο ραντεβού με το κομμωτήριο, μαλάκας ξε-μαλάκας ο μπόνο αφήνω να παίζει το Summer rain έτσι ώστε να ανακαλέσω στη σακάτισσα μνήμη μου το μέλλον που θα μας ενώσει εν μέσω κβάντουμ ληπς, lips γλυκόπικρα; αναρωτιέμαι.

Θά’σαι εδώ όταν θα γυρίσω; ή θα βρω τον μοναδικό μου αναγνώστη (γεια σου λευτεράκη, τα σέβη μου) να αποκρυπτογραφεί το σημερινό μπλογκ παίζοντάς το ανάποδα;
Τι μαλάκας είσαι ρε λευτεράκη, άηντε, όλα εγώ θα στα εξηγώ; Άσ’το ως έχει και συν-αισθάνσου το.
Αυτό αρκεί για σήμερα.

Δεν επιτρέπονται σχόλια.