Ιδεόπολις, unplugged –

Τσιχλοποιμαντικά και άλλες αηδίες

Πριν από ένα χρόνο ακριβώς, άρχισα τις τσίχλες.
Όχι αυτές με τα αντιοξειδωτικά και τις χρωστικές και τα διάφορα «Ε» που κανείς δεν ξέρει τι σκατά μασάμε προκειμένου να έχουμε δροσερή αναπνοή και αρχή καρκινικών όγκων.
Τις άλλες, Αυτές για τις οποίες γράφει ο Λένος Χρηστίδης στα «χαστουκόψαρα» :

» … Το μυαλό του ανθρώπου είναι σαν τη τσίχλα. Κολλάει. …» «… Μού ’λεγε λοιπόν αυτή, η ψυχίατρος φίλη, ότι το μυαλό του ανθρώπου κολλάει. Εκεί που κάθεσαι, στα καλά του καθουμένου, κολλάει. Με ό,τι νά’ναι. Με όλα. …» «… Ρωτάω. Πρέζα, ουίσκι, τηλεόραση, βυζιά, εξουσία, προαγωγή, σοκολάτες. Όλοι έχουν το κόλλημά τους. Κι εγώ. Κι ο Σώτος. Και όλοι. …».

Πριν από έξι μήνες, έφτυσα τη τσίχλα.
Ταυτόχρονα εποικοδομητικό ως γεγονός (διότι θα μπορέσω να περιγράψω ακριβέστερα λόγω της χρονικής απόστασης τις φούσκες) αλλά και τρομακτικό (διότι δε σου κρύβω αγαπητέ λευτεράκη και λοιποί σύντροφοι και συντρόφισσες καταναλωτές ότι στα θέματα της αυτεπίγνωσης δεν πιάνω ούτε τη βάση και ομολογώ ότι παρ” όλο που την μασάω αγνοώ την ιδιοσυστασία της νέας μου τσίχλας – υπάρχει όμως: αυτό το ψυχανεμίζομαι).

Η περσινή τσίχλα λοιπόν, είχε να κάνει με την ιδεοληψία της εξακρίβωσης καθώς και της εξάντλησης.
Προσπαθούσα να δικαιολογήσω στον εαυτό μου γεγονότα, τα οποία θα μου πρόδιδαν αμέσως και δίχως περιστροφές οι χείμαρροι που είχα εξαιρέσει εντός, σφαλίζοντας τη συναισθηματική βάνα.
Θυμώνω τώρα που το ξανασκέφτομαι αλλά μιας κι άρχισα το παιχνίδι της απενοχοποίησης, αποδέχομαι μια χαρά το συναίσθημα κάνοντας λαμπόγυαλο το καθιστικό μου και πετώντας διάφορα αντικείμενα – κειμήλια – αναμνηστικά στους περαστικούς από το μπαλκόνι.
Πάντα με μουσική υπόκρουση sonics και cramps.

Ναι. Προσπαθούσα να δικαιολογήσω. Μαλακία.

Λευτεράκη μου βγαίνει αυθόρμητα αυτό το εμετικό – νουθετικό γι’άλλη μια φορά, άσε που επαναλαμβάνομαι – στο είχα ξαναγράψει στο » Tο γάλα, τ’αυγά, το ψωμί και το μέλι, αν μπω στην κατάψυξη θα βρω ένα αστέρι » – αλλά σε κάθε περίπτωση να προσπαθείς να νοιώθεις αυτό που σου συμβαίνει, να μην μπαίνεις στη διαδικασία του να ερμηνεύσεις τα προφανή, νοιώσε, νοιώσε, νοιώσε αυτό που σε κυριεύει, μην μπεις στη θέση της άλλης (ή τουλάχιστον μην το παρακάνεις), μη χάνεσαι στις άπειρες δυνατές διαστάσεις των ερμηνειών των προθέσεων της άλλης, απλά νοιώσε.
Δε θέλω να σε φοβερίσω, αλλά λυπάμαι που έχασα ένα εξάμηνο εγκεφαλικής παράκρουσης και δε θέλω να περάσεις τα ίδια. Ναι ρε λευτεράκη, δε σου κάνω δασκαλίστικες υποδείξεις, σα φίλος σου μιλάω.

Που είχε (και έχει) μεγάλη ανάγκη για συντροφικότητα, που ως υποκατάστατα στο γαμήσι προτιμά τις μουσικές και το πληκτρολόγιο τον τελευταίο καιρό, όσο χρονικά δηλαδή θα απαιτηθεί για να βιώσει την οργή ώστε επιτέλους να φύγει από μέσα του.

Να με ακούσεις λευτεράκη, αλλιώς θα γίνεις κεφάλαιο σε βιβλίο του γιάλομ αφιερωμένο στην «ενδοπροσωπική απομόνωση» ή στη χειρότερη ήρωας του γεωργελέ στη συνέχεια του ροκ μυθιστορήματος: Μην το πάρεις σαν απειλή αυτό. Στο υπόσχομαι.

Κατάλαβες.

Βάζω να παίζει στο τέρμα το «Good taste» από The Cramps – κανένα υπονοούμενο αναφορικά με γεύση τσίχλας εδώ.
Εσείς: Μαντεύετε τι πρόκειται να γίνει.
Εγώ: Μπαινοβγαίνω μπαλκόνι – καθιστικό.