Ιδεόπολις, unplugged –

Ουστ Προυστ (Δώστε μου ναρκωτικά)

01.00 – 07.00 ύπνος
07.00 – 08.00 καφές, λυριτζής & οικονόμου
08.00 – 09.00 ταξίδι στην παιανία
09.00 – 18.45 εργασία & χαρά (δεν πληρώνομαι υπερωρίες)
18.45 – 20.00 επιστροφή στη βάση (μένω κέντρο)

Να σημειώσω εδώ, ότι είμαι εργένης. Ένας εργένης εξ ορισμού δεν μπορεί να είναι workaholic, καθώς δεν έχει γυναίκα ή παιδιά να τον περιμένουν σπίτι.
Συνεπώς, τα παραπάνω όρια είναι και αληθή και αδιαπραγμάτευτα.
Επίσης, παρ’όλο που οποιοσδήποτε πορνοκασκαντέρ στη θέση μου θα είχε κάνει τρελλά λεφτά, εγώ όχι μόνο δεν έχω αλλά χρωστάω και δεξιά – αριστερά.
Γι’αυτό και δεν έχω μεταφορικό μέσο. Οι ταρίφες με ξέρουν με το μικρό μου.

Το ερώτημα λοιπόν, έχει ως εξής: Τι κάνει κάποιος μέσα σε 5 ώρες στις καθημερινές του;

Να μαγειρέψει; Να φάει; Να δει φίλους; Να τηλεφωνήσει σε φίλους; Να κάνει νέες γνωριμίες; Να γυμναστεί; Ν’ασχοληθεί με το χόμπυ του της μικρορομποτικής; Να κάνει σεξ; Ν’ακούσει ράδιο; Να βγει για ψώνια; Να πληρώσει το ρεύμα/νοίκι; Να δει συναυλίες; Συγγενείς; Καμμιά ταινία; Να πάει σε ψυχολόγο για να του ελαττώσει το άγχος της διαχείρισης του χρόνου του; Να διαβάσει κάποιο βιβλίο/περιοδικό/εφημερίδα/κόμικ; Ν’ακούσει τις αγαπημένες του μουσικές; Να καλωδιωθεί στα ιντερνέτια; Να πάει στον οδοντίατρο; Στο σουπερμάρκετ; Να καθαρίσει το σπίτι του; Να βάλει φωτιά στο σπίτι του να το κάψει; Να ποτίσει τον ξεραμένο βασιλικό του; Να παίξει κάποιο παιχνίδι στο πισί; Να δει καμμιά ταινία στην τηλεόραση; Να κάνει το βέλτιστο συνδιασμό των παραπάνω;

Γι’αυτό σου λέω Λευτεράκη:
Είμαι υπέρ της αποποινικοποίησης της φούντας.

Υστεριόγραφο – παρένθεση.
Παρακολουθώ αραιά και που το Φώτη Γεωργελέ από τα παλιά, καθώς ένα από τα βιβλία που με σημάδεψαν στην ενήλικη ζωή μου είναι το «Ροκ Μυθιστόρημα».
Διάβαζα τον Α112 στον ταχυδρόμο, τα «ημερολόγια πόλης», τα editorial στο κλικ τότε – στην athens voice τώρα κλπ.
Ανά καιρούς διαβάζω παλιά του κείμενα με τεράστια ευχαρίστηση και ζηλεύω γιατί θα ήθελα να τα έχω γράψει εγώ. Το θέμα των «συγγενών περιπτώσεων» όπου θα κάνω μια νύξη παρακάτω.
Να μην μακρυγορώ, σας αντιγράφω χωρίς άδεια και ξεδιάντροπα ένα απόσπασμα από κείμενο που δημοσιεύτηκε το δεκέμβρη του ’88:

«Στη νέα δημοσιογραφία, η ζωή ήταν μέσα από τα μάτια του δημοσιογράφου που τη ζούσε και τη σχολίαζε ο ίδιος. Όταν είχε κάτι να πει. Κι όταν αυτό που είχε να πει δεν ενδιέφερε μόνο τον εαυτό του.
Προσωπικό γράψιμο δε σημαίνει να πεις τι έκανες χθες, να ανταλλάσεις φιλοφρονήσεις με τους φίλους από το ραδιόφωνο, να μετατρέπεις τον προσωπικό σου μικρόκοσμο σε θέμα που ενδιαφέρει το κοινό.
Το προσωπικό γράψιμο δικαιολογεί την ύπαρξή του, όταν η προσωπική διάθεση και άποψη εκφράζει συγγενείς περιπτώσεις, εκφράζει ομάδες, κοινωνικά ρεύματα.
Κανέναν δεν ενδιαφέρει αν ο Α112 είναι γκρινιάρης, επειδή είναι μίζερος, επειδή γερνάει.
Θα ενδιέφερε πολλούς όμως, αν ο Α112 ήταν γκρινιάρης επειδή αυτός και τα παιδιά της γενιάς του δεν ονειρευόταν ότι η ζωή του θά’ναι λογαριασμοί, οχτάωρο, επαγγελματική επιτυχία και λογαριασμοί στην Τράπεζα».

Αυτό που ήθελα να καταθέσω μέσω του παραπάνω αποσπάσματος αγαπητή μου συγγενή περίπτωση, είναι ότι σε καταλαβαίνω.
Σε νοιώθω όταν μου λες πως το έριξες στα μαύρα, όταν ακούς ξανά και ξανά το «Working class hero» σαν σάουντρακ της ζωής σου.
Συμπάσχω.
Και σου ανάβω ένα τσιγάρο.