Ιδεόπολις, unplugged –

Ελευθερία ή Θάνατος!

Χθες το βράδυ πήγα στις Αρβανιτάκη – Αλεξίου.
Διαβάστε, μην τα παρατάτε απ’την πρώτη γραμμή, διαβάστε.

Αν και πηγαινο-ερχόντουσαν μουσικοί (παρεπιμπτόντως οι πνευστοί είστε ά-ψ-ο-γ-ο-ι, συγχαρητήρια παιδιά, να μου δώσετε ποσοστά για τη διαφήμιση) το βασικό 12μελές σχήμα έδωσε μιαν ενορχήστρωση εκπληκτική.
Στην αρχή βγήκαν οι δύο ντίβες, μετά η ελευθερία μόνη της, μετά η χαρούλα, δυο φωνές που δε θυμάμαι τα ονόματά τους τώρα και στο τέλος πάλι και οι δυο μαζί.
Η Ελευθερία μεσ’το κέφι έκανε τη συνεύρεση διονυσιακή και νά’σου βλέμματα και αφιερώσεις με το Θανάση Λάλα πρώτο τραπέζι πίστα εν αντιθέσει με τη χαρούλα της χαρμολύπης η οποία είχε παρουσία ντίβας που κατελάμβανε όλο το διαθέσιμο χώρο, λίγο περισσότερο στις καρδιές μας.
Πήγα περισσότερο βεβαίως λόγω Ελευθερίας, η οποία μ’έκανε ανά διαστήματα να φωνάζω «Ελευθερία ή Θάνατος», να κλαίω, να γελάω, να χορεύω και διάφορα άλλα που δε θυμάμαι τη σειρά με την οποία έγιναν.

Επέστρεψα σπίτι, έκλεισα φώτα, έβαλα Cure. Τραγούδησα. Ξημέρωσε, κοιμήθηκα. Αυτή η σειρά είναι η σωστή.
Καμμία συνοχή, έτσι;

Όσο μεγάλωνα τόσο σιχτίριζα όλο και περισσότερο τα πιτσιρίκια που ισοπέδωναν τα ακούσματά τους ανακατεύοντας χάρτινα φεγγαράκια με αναπάντητες κλήσεις παντού.
Ευτυχώς έγκαιρα, κατέληξα στο ότι δεν είναι βολικό για μένα να ενοχοποιώ τη διασκέδαση: Δηλώνω εδώ και χρόνια υπέρ της απενοχοποίησης (και της αποποινικοποίησης – άλλο θέμα).

Nαι υπάρχουν μουσικές και μουσικές.
Ναι υπάρχουν σουξεδάκια με ρεφρέν που σου πιπιλίζουν το μυαλό.
Ναι υπάρχει και ο Chet Baker που βούτηξε από το παράθυρο του ξενοδοχείου του ακολουθώντας ξηλωμένες αντιστοίξεις.
Αλλά στο θέμα της διασκέδασης, θα έπρεπε να είμαστε όλοι ένα.
Εκείνη την ώρα δεν ακολουθείς το μυαλό, κάνεις επικλήσεις στο συναίσθημα, μελαγχολείς με τους χαμένους έρωτές σου και ταυτόχρονα κλείνεις συμβόλαια για μελλοντικές ήττες με την ξανθιά απέναντι που της κλείνεις το μάτι.
Επιπλέον, είναι όμορφα όταν σου υπόσχονται χαμόγελα αυτοί οι γοφοί που λικνίζονται πάνω απ’το κεφάλι σου, που έλεγε κι ο Ηράκλειτος.
Κι εκεί βρίσκω όλη την προσφερόμενη ενόραση της διασκέδασης: Όταν αφήνομαι να κάνω αυτό το δώρο των χαμογέλων στον εαυτό μου. Χωρίς ενοχές.
.
.
.
.
.
Ρε Robert, μια χαρά της τά’χωσες στο «Us or them».
Όλοι us είμαστε.
Αλλά και πάλι βάλε κι εκείνο το κόκκινο φουστάνι, εκείνο που σε κάνει να μοιάζεις πυρκαγιά.