Ιδεόπολις, unplugged –

Αυτοεκπληρούμενες Προφητείες (κι άλλοι χρησμοί)

Δεν νοιώθω και πολύ καλά. Για να ακριβολογήσω, δεν είμαι καλά.
Μου είναι ξεκάθαρο ότι δεν είμαι καλά, λόγω του ότι δεν νοιώθω και τόσο
καλά.
Δηλαδή, συνελόντι ειπείν, δεν νοιώθω καλά.

Νοιώθω ακριβώς έτσι δηλαδή, που μπορώ να το περιγράψω σαν όχι και τόσο
καλά.
Απ’αυτό το γεγονός, συνάγεται ότι δεν είμαι καλά. Όπως λέμε ακριβώς, δεν
νοιώθω καλά.
Ξέρω ότι μερικοί από εσάς θα υποθέσετε ότι δεν είμαι καλά, αλλά το
σίγουρο είναι ότι δεν είμαι και τόσο καλά.
Σας διαβεβαιώ όμως, ότι δεν είμαι και τόσο καλά.

Δεν ξέρω πως να σας το αναπαραστήσω. Δεν είμαι καλός στις περιγραφές. Το
βέβαιο όμως είναι, ότι δεν είμαι καλά.
Περιίπταμαι πάνω από μια κατάσταση τέτοια, που δείχνει ότι δεν είμαι
καλά.
Το να μην είμαι καλά, είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο υπάρχει το μη
καλά στο δεδομένο τόπο και χρόνο του εμένα.
Αυτή είναι και η κύρια μορφή μου: Όχι καλά.
Όντας όχι καλά, αυτοπροσδιορίζομαι σαν μη καλά. Καθόλου, καθόλου. Δεν
είμαι καθόλου καλά.

Νοιώθω τόσο καλά όσο το παρόμοιο του καθόλου.
Ή το αντίθετο του πολύ. Σαν το διόλου. Ή το λίγο, αν και περισότερο σαν
το καθόλου.
Όχι και τόσο καλά.
Θα το παρομοιάζα με το αντίθετο του υπερβολικά, αν και υπερβολικά
καθόλου καλά είναι μια περιγραφή αντίθετη της αντίθετης.
Σύννους αναρωτιέμαι για το μη καλά. Αυτό που νοιώθω.

Θα μπορούσα να το αναπαράγω επ’άπειρον, αλλά γεγονός παραμένει ότι δεν
είμαι και τόσο καλά.
Κάθε φαινόμενο και κάθε μορφή του μη καλά, συνάδει χωρίς οποιαδήποτε
παρέκλιση με το ότι δεν νοιώθω καλά.
Δε μιλώ με ακριτοέπεια εκφράζοντας το ότι δεν νοιώθω καλά. Τουναντίον,
είναι τουλάχιστον ελλόγιμο το να πω ότι δεν αισθάνομαι καλά.
Ακριβώς διότι, απέχει παρασάγγας το αντίθετο του δεν αισθάνομαι καλά.
Όλα αυτά συνεπικορούν στο ότι δεν είμαι καλά.

Καθόλου.