«Πού κείται το καίριο;»
γράφει ο Mersault μεσάνυχτα |Ab imo pectore

Ή αλλιώς, σχετικά με την απαλλοτρίωση στην ελληνική κοινωνία μεσούσης της τραπεζικής κρίσης.

Μια παράξενη ιδιότητα των γεγονότων είναι να αποδεικνύονται θετικά στις ερμηνείες που δεν νομιμοποιούνται από τα ίδια. Δεν είναι καταπληκτική, σχεδόν μαγευτική αυτή η ιδιότητα; Τη βρίσκω υπέροχη.
Βεβαίως, το μέγεθος που απαιτείται για τις (ακόμα; έστω κι αν;) μη εύλαλες ειλικρίνειες είναι μετρήσιμο κι άρα καταρρίπτεται με την μεριά της η κατάρριψη των διπτύχων αλήθεια/ψέμα, πασόκ/νδ, χοντρός/λιγνός, τζούλιαλεξανδράτου/σάσαμπάστα.
Η επιλήσμονα ρέμβη, η ιδιοσυγκρασιακή αβρότητα, η αγόγγυστη μακροθυμία βρε αδερφέ, όλα συνηγορούν στα μπάζα των ευειδών ερειπίων, σωστά;

Λάθος.

Η ζωή μου αναπλάθεται μεθοδικώ τω τρόπω σαν σε περιθώριο αυταπάρνησης, αρκεί όμως να τροφοδοτείται (η ανάπλαση, όχι η αυταπάρνηση) αμόλυντα από τις αναθυμιάσεις της ανυστεροβουλίας.
Πενθών, αλλά υπερήφανος αυτής της καταδικιάς μου επίγνωσης, αυτής της εξοικονόμησης των προθεσμιών μου. Εγώ. Γι’αυτό και θα σκότωνα υπέρ των καταδηλωτικών αποφάνσεων:
Σημαίνω με Κατονομάζω διαφέρουν στο σύμπαν μου. Μία πρόταση που περιέχει τη λέξη «σιωπή» δύο φορές για παράδειγμα, είναι μια συνυποδήλωση της αλήθειας στο σύμπαν μου. Μου.
Εν τέλει, ένα υβρίδιο δήθεν και εξ υποθέσεως άρρητο, δεν με αφορά.

Θα μου πείτε τώρα τι τα θες, τι τα γυρεύεις, scripta tsampa, ω γέγονε γέγονε κ.λπ.

Ας σας απαντήσω λοιπόν μέσω του Καρούζου:

ελληνικά δεν έχει πια δεν έχει απαρέμφατα
μαγευτικός μου ενικός η άφατη αποσύνθεση
με κυανά φωνήματα
χορτώδη κεκραγότα ο γόος.

cwutididthar?


2 απαντήσεις στο “«Πού κείται το καίριο;»”

  1. autre

    Ναι, δεν ξέρω, βοηθάνε καθόλου αυτά τα ξόρκια;

  2. Mersault

    » τι τα θες, τι τα γυρεύεις, scripta tsampa, ω γέγονε γέγονε κ.λπ.»