Through me
γράφει ο Mersault μεσάνυχτα |Ab imo pectore, Θρησκευτικά

Η πείνα για το τίποτα ξεθυμαίνει από μόνη της, νωχελικώ τω τρόπω.

Εκεί δηλαδή που τρέμεις από φόβο στη σκέψη κάποιου υποδόριου απείρου, με κάποιο ρεμβασμό, ράθυμα, διαπιστώνεις ότι φύτρωσες εκεί που δεν σε έσπειραν.

Και τότε τι γίνεται; Θα νικήσει το προϋποτιθέμενο νόημα το δεδηλωμένο, ή τσάμπα η εκφορά ρίχνει κι από κανένα συμφραζόμενο στην σημασία;

Ο ποιητής εδώ ισχυρίζεται πως η σύγκρουση πρέπει να γίνει αμέσως:

Το δράμα όμως (και όπως έχω υποσχεθεί μιαν άλλη φορά θα μιλήσω για το δράμα) είναι πως ο ποιητής δεν είχε διαβάσει ποτέ Carl von Clausewitz.

Όπως αναφέρεται στο Περί πολέμου, το «μέγιστο στιγμιότυπο» του πενθείν εδράζεται στην ερατεινή αντανάκλαση μίας εκ των δυνητικών μορφών Της.

Ως εκ τούτου αυτή η λαγνεία των αναλογιών αμβλύνει την πραγματικότητα της γλάστρας και άρα το κλάσμα της στιγμής της τέρψης διαρκεί όσο από εδώ έως τους αμπελόκηπους, δηλαδή αιώνες.

Πολλοί λένε πως η αντιδιαστολή είναι φερέφωνο της δικαιοδοσίας της ενάργειας, αλλά έχω λόγους να μην πιστεύω τίποτα παρά το πρωθύστερο βλέμμα.

Δεν επιτρέπονται σχόλια.