Ιδεόπολις, unplugged –

2 (Όχι του παπαιωάννου, το δικό μου)

Στην αρχή υπήρχε το Χάος.
Μετά είπε η θεός λετ δέαρ μπη ροκ εν ρολ.
Γεννήθηκε ο έλβις, μετά οι ραμόνς και ο σκρήμινγκ τζέη χόκινς.
Αλλά ο όφις έστειλε στη γη τους όσμοντς και έκαναν κατάληψη τα σέβεντις. Οι χίπιζ έβαλαν το πρόθεμα «νέο» μπροστά τους κι εκμεταλεύτηκαν το Μέσο. Μερικοί από δαύτους έφτιαξαν την μπλίζαρντ.
Από όλο αυτό το μπάχαλο, ξεπήδησε η σέχτα του ιδεόπολις. Πολυάσχολοι και πολυεπίπεδοι, φτιάξαμε ένα φόρουμ για να λέμε τον μπόνο μας. Ο τελευταίος όμως αποφάσισε να ασχοληθεί πιο ενεργά με τις πρεσβείες καλής θελήσεως και να κάνει παρέα στο γιώργο, οπότε ξεθύμανε το φόρουμ. Εξαίφνης, πετάγεται αυτός ο νεαρός με το πρoσωνύμιο yatiohi και ρωτά «Θέλεις» ; «Θέλω πάντα» του απαντώ ο ψωνισμένος, νομίζοντας ότι είμαι ο μπακιρτζής. Κι έτσι αρχίσαμε να μπλογκάρουμε τα τινάγματα του μέσα βίου έξω, που λέει κι η ποιήτρια.
Που πάει να πει, ότι το σάββατο 3 φλεβάρη κλείνω 2 χρόνια μπλόγκινγκ.

Μου βγαίνει πολύ αυθόρμητα κι ανεμπόδιστα ένας απολογισμός αλλά πρόκειται να καταπνίξω αυτή μου την παρόρμηση, καθώς αυτοί (σε “μένα τουλάχιστον) εμπεριέχουν ένδοθεν το στοιχείο της λύπης.
Πέρσι τέτοιο καιρό αναρωτιόμουν τι γυρεύω μέσα στην νύχτα των άλλων. Μπορεί να μισο-υποπτεύομαι την απάντηση, αλλά το ουσιαστικό (και το επιρρηματικό) είναι ότι χρωστάω πολλά στον φίλο μου yatiohi για την παρότρυνσή του, καθώς αν δεν είχα τον μετέπειτα ψυχαναγκασμούλη του πόστινγκ το πιθανότερο είναι να μην εξωτερίκευα ποτέ με χαρτί και μολύβι ό,τι έχω γράψει ως τώρα, που μπορεί (;) να είναι ήσσονος σημασίας αλλά σας διαβεβαιώ ότι είναι και ταυτόχρονα πολλά πράγματα για μένα, μεταξύ των άλλων και ό,τι αναφέρει ο αρανίτσης στο «οι βαθμίδες της ερωτικής αφιέρωσης», δηλαδή, για να μην μακρυγορώ, και ψυχή και αλάτι και πυράκτωση και επι/υπο/ανα/παρα/λογισμοί.

Να σας πω την αλήθεια μου, δε νοιώθω και πολύ μπλόγκερ.
Πληρώ τα κριτήρια βεβαίως (του απευθύνεσθαι και του τινάγματος), αλλά ταυτόχρονα είναι έκδηλος ο αυτιστικός χαρακτήρας των γραπτών μου τα οποία διαρκώς νοιώθω υπό αίρεση (και μη ρωτήσετε για το επίσημο δόγμα παρακαλώ).
Αποποιούμενος αυτού του χαρακτηρισμού λοιπόν, και με δικαίωμα μελλοντικής ανασκευής, από αυτό το ταπεινό βάθρο του ελεύθερου λόγου και του ταλαντευόμενου αναπότρεπτου, σας εγκαλώ να φωνάξετε μαζί μου:

– Ζήτω η τοπική αναισθησία!
– Ζήτω ο Θεόδωρος Σκαφιδάς!
– Ζήτω το μπαρμπούτι!

Burn motherfuckerζ, burn.

Υστεριόγραφο,
δε λατρεύετε το νέο μας περιβάλλον; Φτου μας.
Χάθηκαν βέβαια κάμποσα κατά την μεταφορά, συν του ότι κάποια λινκς δεν παίζουν ακόμα όπως θά’πρεπε, αλλά όπως έλεγε κι ο παρμενίδης «όλα θα γίνουν σγα σγα».