Ιδεόπολις, unplugged –

Υποψία αντοψίας

Το έκθυμο απευθύνεσθαι συνάντησε μια φορά τη σιωπίτσα με φακές. Αυτή είναι η ιστορία όλη κι όλη. Είναι μια ιστορία σαναμησυνέβει. Της κατηγορίας εσωτερικηπεριπέτεια, από αμιγώς τεχνική άποψη.
Από αμιγώς τεχνική άποψη ο καθένας (ακόμα κι εγώ) ερμηνεύει κατά βούληση το αμιγές, την τεχνική και την άποψη. Διότι παραπέμπουμε στους εαυτούς μας, δηλαδή στη διαδικασία του πενθείν. Αυτοαναφορικότητα λέγεται αυτό.
Ή διαλυτικό ιστοριών, όπως θέλετε πείτε το.

Μια εκφυλισμένη κατηγορία (εκφυλισμένη με τη μαθηματική έννοια), είναι η λέξη κάποτε.
Κάποτε όμως, οι ιστορίες θα πάψουν να είναι το πεδίο της σύγχυσης όπου συχνά πυκνά υποσχόμαστε στον εαυτό μας και μας υπόσχεται κι αυτός το ισοδύναμο, καθώς ο καθείς θα βρει τους δικούς του κώδικες κι απ’εδώ πάνε κι οι άλλοι.

Η άλλη πάλι, απ’όσο θυμάμαι, ήταν η ενθύμηση του διαφεύγοντος. Του είδους θανασιμοαπείκασμα, διότι ένα εξιδανικευμένο δέντρο δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα δάσος στο οποίο τρέχω χαμένος σαν μαλάκας.