Ιδεόπολις, unplugged –

Session #52: New York, November 8, 1944

Στην εποχή των παράδοξων διαιρέσεων, υπήρχε κάποιος ευθύς άνθρωπος ο οποίος έλεγε τις κυριολεξίες αφαιρώντας την οκνηρία των, ή όπως επικράτησε στην εποχή μας με το όνομά τους, ή για κάποιους δεν μασούσε τα λόγια του.

Δεν επιθυμούσε δηλαδή να κρύβεται πίσω από τις λέξεις, ή τις φράσεις και να εκφράζει κατευθείαν αυτό που ήθελε.

Φαίνεται όμως πως τα συμβεβηκότα είχαν ισχυρές αντιρρήσεις απέναντι στο κατευθείαν, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως η ευθεία κατεύθυνση δεν είναι παρά μια γεωδεσιακή τρόπον τινά, σε χώρο θετικής ολικής καμπυλότητας.

Ο άνθρωπος της ιστορίας μας με την Αγγελική μορφή, συχνά πυκνά παραδιδόταν στις ενστάσεις των συμβεβηκότων με την υστερόβουλη σκέψη ότι κάπου, κάποτε, τα τεκμήρια του επιλόγου θα του χαρίσουν – επιτέλους – τη γραμματική του Προσωρινού.

Αυτές οι περιοδικές υποχωρήσεις όμως θέριεψαν, έγιναν οξύμωρα και άναρθρες κραυγές και άρα μια συγκαταβατικότητα της οικονομίας μιας κάποιας εμβρίθειας.

Όπως σε όλες τις ιστορίες όμως, έτσι και σ’αυτή οι πρωταγωνιστές της στο τέλος τρώνε τις σάρκες τους και σε ό,τι έχει εμφιλοχωρήσει σε αυτές, δηλαδή το διαφεύγον, το μι μινόρε, τρία γλυκά από το ζαχαροπλαστείο, ένα φωτοστέφανο και έναΝ ίλιγγο.

Και γράφω πρωταγωνιστές, διότι ιστορία με έναν άνθρωπο μόνο δεν έχει γραφτεί ακόμα και ούτε πρόκειται. Ας μην γελιόμαστε.