Ιδεόπολις, unplugged –

Εκπνοές

Ο πρωταθλητισμός στις επινοήσεις, ειδικά δε σε αυτές που είναι ταυτόχρονα καταφατικές και αποφατικές, πρέπει να γίνεται με σχολαστική επιμέλεια κι αν όχι, τουλάστιχον με ειλικρινή αγανάκτηση.

Οι συνέπειες μη-τήρησης του παραπάνω ποιεί μια εμμενή διχοστασία, ένα φτηνό παράδοξο. Τυπικό παράδειγμα είναι αυτή η περίπτωση που άκουσα πρόσφατα για κάποιον, ο οποίος έπαθε έμφραγμα ενώ κοιτούσε τηλεόραση, ενώ στην διεισδυτική νεκροψία που έγινε αργότερα ανακάλυψαν αμήχανα ότι η τηλεόραση κοιτούσε αυτόν.

Μεταξύ οντολογικών και αξιολογικών επινοήσεων, εκλέγω πάντοτε αυτές που προωθούν εντός [μου] την ετερότητα της άγνοιας. Ο ήχος της αζαλέας όπως θα την έκανε ένας εγγαστρίμυθος ανέκαθεν με οδηγούσε σ’αυτήν την εκλέπτυνση της εθελούσιας παραπλάνησης. Επινοώ σημαίνει μεταξύ άλλων και αιωρούμαι πέρα από το αδυσώπητο απείκασμα. Σημαίνει την εκλογή της αλλαγής του ρο σε γάμα κάθε φορά που [πληρώνομαι]. Σημαίνει επίσης την επικύρωση κάθε αποϊεροποίησης. Το αντίθετο δηλαδή της περίπτωσης της Κάραλη που προκειμένου να νιώσει την συγγένεια προτίμησε την ελάχιστη ροή μιας ανάφλεξης που δεν έγινε ποτέ.

Ίσως εντέλει να επιχειρείται η απουσία των παραστάσεων ή κάποιου είδους χθόνια εσωστρέφεια. Απουσία του έρωτα δε, η επινόηση γδύνει την κοιναισθησία της και γίνεται απονόηση, παρανόηση ή και παραγγελία σημασιών. Ωσαύτως γίνεται και παραχώρηση για αυτό που κάποτε θα ονομάσουν υποταγή των οσμών.

Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν μπορώ να μην επινοώ, να μην υποκινώ νύξεις – έστω – ματαιότητας. Διότι το εργαλείο της στύσης είναι ακριβώς αυτή: Η αμόλυντη από σημασίες ανακαίνιση, η αντίθεση της εγκατάλειψης στο μοιραίο.

Μην είστε απροετοίμαστοι την επόμενη φορά.