Ιδεόπολις, unplugged –

Jeux d’enfants, υπό Yann Samuell

Επέστρεψα σπίτι από τον απογευματινό μου καφέ, ξάπλωσα λίγο στον καναπέ προσπαθώντας να μην κοιμηθώ, πείνασα, σηκώθηκα, βαριόμουν να μαγειρέψω.
Το μόνο φαστ φουντ που υπήρχε στη κουζίνα ήταν μαύρο ψωμί και ζαχαρούχο γάλα.
Έφαγα.
Αμέσως μετά αποφάσισα να κάνω κάτι κακό στον εαυτό μου λόγω μιας ανεξέλεγκτα υφέρπουσας μελαγχολίας, το ανέβαλα όμως καθώς έχω πολλή δουλειά στο γραφείο αύριο.
Έτσι αντ’αυτού είπα να κάνω κάτι πολύ χειρότερο απ’αυτό που είχα εξ’αρχής κατά νου να κάνω – κι έβαλα να δω μια ρομαντική κωμωδία.
Δηλαδή κάτι τέτοιο νόμιζα πως θα έβλεπα, αλλά διαψεύθηκα με τον πιο ευχάριστο τρόπο που θα μπορούσα να φανταστώ.
Εξαιρετική ταινία.
Σ’όσους δεν αρέσουν τα spoilers ή έχουν ευαίσθητο στομάχι, ας μη διαβάσουν παρακάτω.

Εκπληκτική ταινία. Κρίμα που δεν την είχα πάρει είδηση τόσο καιρό.
Είναι ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι τα οποία παίζουν ένα παιχνίδι μ’ένα κουτί, παραλλαγή του «αλήθεια ή θάρρος», μόνο που το παίζουν ως «θάρρος ή θάρρος».
Όποιος έχει στην κατοχή του το κουτί λέει στον άλλο τι να κάνει, αφού ο άλλος το κάνει παίρνει το κουτί στην κατοχή του κ.ο.κ.
Όσο μεγαλώνουν, τόσο πιο ακραίο γίνεται το παιχνίδι και στο τέλος αυτοκτονούν (ή αν προτιμάτε την άλλη εκδοχή, κακό του κεφαλιού σας) για να παραμείνει αιώνια η αγάπη τους.

Στην αρχή χάρηκα που δεν είδα μια τυπική κομεντί, αλλά ένα σκοτεινό alter ego της. Οι ήρωες πεθαίνουν στο τέλος, άρα καλό.
Μετά σκέφτηκα ότι κατ’ουσία το παιχνίδι τους υπαγόρευε τη ζωή τους, ότι στην πραγματικότητα οι ήρωες δεν ενηλικιώθηκαν ώστε να εμπλακούν σε μια υγιή έκφραση των συναισθημάτων τους, άρα σκοτεινό.
Αργότερα θυμήθηκα όλες αυτές τις εναλλαγές και τις ανατροπές στη σχέση μεταξύ των, άρα είλημα.

Καλό + σκοτεινό + είλημα μας κάνει μια καλοφτιαγμένη, εξαίσια ταινία. Μην τη χάσετε.

Λέγεται ότι το ost έχει διάφορες διασκευές του «La Vie En Rose», το οποίο ακούγεται συνεχώς στην ταινία. Θα το ελέγξω και θα σας πω.
Για τώρα νυστάζω, καληνύχτα.