Ιδεόπολις, unplugged –

Κλάξον

Το μεγάλο δράμα του είδους μας, είναι η ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ.
Διαβάζει δηλαδή κάποιος σ’ένα λογοτεχνικό έργο «Η φρίκη του να περιμένω χωρίς να ξέρω τι περιμένω, στατική και δόλια, βυθιζόταν στη σάρκα μου σαν μια μόλυνση, είχα γίνει ολόκληρος ένα κομμάτι μουγκής απελπισίας, εντελώς ανυπόφορης» και ερμηνεύει πως υπάρχει μια υπόσταση (η Φρίκη) η οποία συγχωνεύεται με κάποιον (ο Κάποιος) αλλάζοντάς τον σ’ένα άλαλο κομμάτι (Απελπισίας).
Διαβάζουμε στα ψιλά των εφημερίδων για εγκλήματα πάθους, τα οποία μας φαίνονται λιγότερο πιστευτά από την ίδια την μαντάμ Μποβαρύ. Τότε, μοιράζουμε απλόχερα καταδίκες στην πραγματική ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ, καθώς η πρωταγωνίστρια της ιστορίας θα ήταν σίγουρα πουτάνα, αυτός σίγουρα τρελός ή ζάκιας ή ποιός ξέρει τι. Αυτές οι ιστορίες δεν μας αγγίζουν, σε αντίθεση με το πλασματικό του Απόλυτου Έρωτα για παράδειγμα, το οποίο πλάθουμε ως νοητικό κατασκεύασμα προκειμένου να γεμίσουμε τις ΚΕΝΕΣ, μίζερες ζωές μας, ο,τιδήποτε για να αποφύγουμε τις περιστάσεις που απαιτούν βαρειά, μεγαλειώδη αρχίδια, όπως λόγου χάριν να ξεσκατίσουμε τα παιδιά μας, να πληρώσουμε τους λογαριασμούς της δεή, ή να συμπορευτούμε με τον άνθρωπο που εμείς εξ αρχής επιλέξαμε.
Βλέπετε, τυχαίνει τα «θέλω» μας στην πορεία να αλλάζουν, κανείς όμως δεν είναι πρόθυμος να διαχειριστεί την νέα πραγματικότητα, βολεψάκηδες του σίγουρου μαγευόμαστε από την μεταλλαγμένη παραμύθα την οποία εγκολπώνουμε, ενώ το πραγματικό θαύμα συντελείται ακριβώς μπροστά στην μύτη μας, ακριβώς όμως.
Δεν τα έχω με τη λογοτεχνία ή ακόμα χειρότερα με τους ανθρώπους – σχήματα λόγου.
Αποφαίνομαι όμως, ότι εκεί έξω είναι λίγοι αυτοί που αγκαλιάζουν (στην ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ) τους φόβους, τις επιθυμίες, τις ανάγκες και τις ανασφάλειές τους ώστε να τις εξοβελίσουν. Η φυσική μας ροπή στο εύκολο δείχνει πως τα πράγματα είναι προφανή, παντού, συνέχεια. Παντού, συνέχεια, τα σώματα και οι ψυχές φοβούνται και μετατρέπονται σε τέρατα τιποτένια, ευτελή. Σηκώνω τα χέρια ψηλά, κυριολεκτικά.