Ιδεόπολις, unplugged –

Ιστορίες για συοίργα : Το αντίθετο ποστ

Ζήτω ο έρωτας.
Δηλαδή ποιός έρωτας; Εννοώ το αντικείμενο του πόθου μας, ειδικά αν συμπίπτει με το νόημα της τελευταίας φράσης του αφηγήματος «Ο Ιησούς 12ετής στο ναό» (ΕΑ).

Βλέπετε, οι ανεκπλήρωτοι έρωτες είναι ακριβώς αυτό: Νοήματα.
Ενίοτε και νεύματα, προς το αυτοϋπονομευόμενο ψυχορραγείν της ταύτισης του βλέμματος με το Ελάχιστο, ή αν προτιμάτε με το αδιέξοδο μέσα στο εκκρεμές.

Η διχοτομημένη ενθύμηση γίνεται Η σημασία σ’αυτές τις περιστάσεις, διότι ex nihilo nihil, όθεν η ενάργεια του προσώπου αυτής που στοιχειώνει τις νύχτες μου απορρυθμίζει αυτό που ήμουν κάποτε.

Κι αυτοί οι δύο, ο τότε και ο τώρα αποτελούμε το επιμύθιο του συγκερασμού που συνομολογείται σε κάθε ψευδή αιωνιότητα, σε κάθε ταύτιση με την ματαιωμένη ταυτολογία της διάρκειας.

Είμαι – εξ αιτίας της.