Ιδεόπολις, unplugged –

Πάω να πιάσω ουρανό (Η ελευθερία της μισάνοιχτης πόρτας)

Το ότι κατάθεση παρά κατάθεση ανακατεύεται η αρβανιτάκη είναι εντελώς συμπτωματικό αγαπητοί αναγνώστες αυτού του ημερολογίου ( γεια σου λευτεράκη, η οικογένεια καλά; ).
Όπως κι ο τίτλος είναι συμπτωματικός.
Όπως και οι στίχοι <<άλλο κλάμα δε θα ρίξω, φτάνει αυτό το αποψινό, το κενό θα διαρρήξω, πάω να πιάσω ουρανό>>. (Μου φαίνεται κραουνάκης, δεν είμαι σίγουρος).
Το μη συμπτωματικό της αποψινής καταγραφής είναι η ελευθερία (είπαμε, όχι η αρβανιτάκη, η άλλη).
Η ελευθερία της μισάνοιχτης πόρτας.
Πόρτες, απ’αυτές που αφήνεις φεύγοντας από το γραφείο, το σπίτι, τη δέλτα της γειτονιάς, μια σχέση, πόρτες πολλές.
Δηλαδή πόρτες υστεροβουλίας. Δηλαδή πόρτες που και μισάνοιχτες ν’αφήσεις, το ενδεχόμενο να στις κλείσουν οι ένοικοι είναι ανοιχτό.
Δηλαδή, ανοιχτά ενδεχόμενα για κλειστές πόρτες.

Δεν τελώ εν εξάρσει λευτεράκη, διαβάζεις αποσπασματικά διότι γράφω αποσπασματικά, φαντάσου δηλαδή να έβαζα και σε τούτον τον μονόλογο τα σημεία στίξης, την μόνιμη εμμονή μου τα τελευταία χρόνια και να σου εξέφραζα την άποψή μου για τις χωριστικές/εκφραστικές/συντακτικές/σχολιαστικές λειτουργίες τους η οποία θα συνοψιζόταν στο εξής: Γάμησέ τα.
Σημεία στίξης, απ’αυτά που παραθέτεις εκ των προτέρων και δια μελλοντική χρήση, έτσι ώστε να έχεις τον κώλο σου καλυμμένο, δηλαδή υστερόβουλα, δηλαδή νά’σου πάλι οι μισάνοιχτες πόρτες.

Συγγνώμη λευτεράκη, ενώ έγραφα με διέκοψε αυτή η συνάδελφος από τη δουλειά για να μου πει για την κοπή της πίτας στην εταιρεία και το φέημ στόρυ, δηλαδή ήμαρτον ρε γαμώτο, υπάρχουν πρέζες και πρέζες αλλά μερικές δεν υποφέρονται.
Συνεχίζω με στυλό, το μολύβι το κάρφωσα στο τηλέφωνο. Καταραμένα ζόνια.

Δεν έλεγα λοιπόν το εξής.
Δεν ξέρω ποιος από τους δυο μας είναι πιο νοσηρός λευτεράκη.
Εσύ που είσαι ματάκιας και διαβάζεις αυτά που μού’ρχονται στην γκλάβα και σου γράφω, ή εγώ που είμαι νάρκισσος και βγάζω τ’άπλυτα μου στη φόρα (λέγεται κι αλλιώς τάση ενδοσκόπησης αυτό, πούτσες μπλε) για να με διαβάσεις.
Μάλλον εσύ πρέπει να είσαι, γιατί εγώ στο κάτω κάτω κάνω και το ψώνιο μου και άμα θέλω καλή ώρα δε γράφω και τίποτα για τα σώψυχά μου, ενώ εσύ να! το μάτι σου καρφωμένο εδώ.
Σου στέρησαν την ελευθερία λευτεράκη που να χέσω το όνομα που έχεις, “Λεύθερε σύντροφε καταναλωτή, φεημστορίτη νοικοκυρά τηλεορασάκια.
Γιατί ελευθερία δεν είναι να τσατάρεις με τελειωμένες κρυφά από τη γυναίκα σου ρε μπαγλαμά, ελευθερία είναι ν’αφήνεις επί τούτου μισάνοιχτες πόρτες για να τις ακούς να κλείνουν με κρότο και φασαρία μεγαλύτερη απ’αυτή του μπινγκ μπανγκ, δηλαδή μ’ένα «μπονγκ», i’m the king of the bongo bong φίλε.
Αυτό είναι ελευθερία. Το «επί τούτου».

Για την Ευαισθησία, ούτε αυτή τη φορά θα γράψω κουβέντα.
Της έστειλα μήνυμα με ταχυδρομικό περιστέρι λέγοντας να μην μου απαντήσει και το πίστεψε.
Είμαι βραδύνους, έπρεπε να το είχα φανταστεί.

Εξ’άλλου, τώρα θέλω ν’ακούσω Parisiene Moonlight από Anathema, ανάθεμα τις πόρτες μου μέσα.