-Μπου-
γράφει ο Mersault μεσάνυχτα |Καλύτερες Τέχνες

Μπου είναι

όταν οικειοποιείσαι κώδικα της νυν σου τον οποίο χρησιμοποιούσε με τον πρώην της.
Και τον κάνεις δικό σου. Τον κώδικα, όχι την νυν. Η νυν θέλει να κάνει κάτι δικό της κι ας είναι γλυκόλογα που χρησιμοποίησε κάποιος για κάποια που τα οικειοποιήθηκε και τα έδωσε σ’αυτόν που τα δανείστηκε αυτή με την οποία σχετιζόταν εκείνος που.

Απλό.

Σαν να λέμε «Α κι εσένα σ’αρέσει ο Κεμάλ» «Μα ναι, λατρεύω και τον Γκάτσο και τον Χατζιδάκι», τι λατρεύεις κάθαρμα, τι λατρεύεις, που ψάχνεις να βρεις κοινούς τόπους και να προσφέρεις κλεμμένα απωθημένα λες και είναι δικά σου ή τα είχες ποτέ;

Και τι έχω δικό μου; Την αλήθεια της; Την ικανότητα ν’αλλάζω πρόσωπα από πρώτο σε δεύτερο και ύστερα πάλι πίσω; λες και τα πρόσωπα σε κάθε ιστορία είναι παραπάνω από δύο. Ένα είναι το πρόσωπο, συνέχεια, σε κάθε ιστορία, σε κάθε ανταλλαγή μπου, αυτό που βλέπεις στον καθρέφτη παρέα με τα κουρασμένα σου μάτια, με τις νευρώσεις που κουβαλάς, με τα μπου που θα σε συντροφεύουν μέχρις του τάφου.

Δεν επιτρέπονται σχόλια.