Note to self
γράφει ο Mersault μεσάνυχτα |Φως διαλυμένου φεγγαριούΣύμφωνα με τους έκο και πηρς, η σημειωτική «ασχολείται με τη σημείωση, η οποία είναι μια δράση ή επίδραση που συνιστάται ή εμπεριέχεται στη συνεργασία τριών υποκειμένων, όπως για παράδειγμα το σημείο, το αντικείμενό του και το διερμηνεύον του και αυτή η τριπλή επίδραση δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να αναλυθεί σε δράσεις μεταξύ ζευγών.»
(Τα όρια της ερμηνείας, ουμπέρτο έκο, σελ 22, εκδ. «γνώση»).
Αποδομώντας τον παραπάνω ορισμό, ή αν προτιμάτε γαμώντας του τα ράμματα, καταλήγω στο ότι τα τρία υποκείμενα (υποκείμενο: ουδέτερη μετοχή του «υπόκειμαι», του οποίου το αντίθετο ρήμα είναι το «υπέρκειμαι» κι άρα η εισόρμηση εδώ του δεσποτεύειν είναι νομοτελειακή), κατ’ανάγκη υπακούουν στη γενεαλογία της Μορφής, στη διαπιστευμένη δηλαδή διαδοχή της εξουσίας.
Σε κάθε περίπτωση και με περίσσεια κομπορρημοσύνης, προσθέτω στη γλώσσα {σημείο, αντικείμενο, διερμηνεύον} και τη λέξη {ερήμηνεμού}, δανεισμένη από την Αρανίτσεια Μεταφυσική, ώστε να προσδώσω το πρόσφορο άλγος που εκτοπίζει το εαρινό πένθος, δηλαδή τον έρωτα.
Διότι έκπαλαι αγαπητοί αναγνώστες (και αναφέρομαι σ’εσένα λευτεράκη), ο έρωτας είναι ο θεμελιώδης κανόνας, η αφετηρία κάθε επανάστασης, το πρωτοστάλαμα του τσίπουρου και η αφορμή που το παρόν κείμενο γίνεται ευεπίφορο σε διδαχές του κώλου και σε κοινοτοπίες που θα έφεραν το Θεόδωρο Σκαφιδά σε κατάσταση delirio.
Σημειώστε δε, ότι η σημειωτική σημαδεύει κάθε σηματολογία με το σήμαντρο του σημείου ως το σημαίνον κάθε σήμανσης, ερωτικής ή μη.
πέμπτη 27 απριλίου '06, μεσάνυχτα
Τα μελια σου τα διαβάζεις ποτέ ήθελα να ήξερα;
πέμπτη 27 απριλίου '06, μεσάνυχτα
Όχι συχνά είναι η αλήθεια.
Ουδενί συμφορά ονειδίσεις, κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον άδηλον.
:)