Mαίρη Κρίστμαζ ΙΙ
γράφει ο Mersault μεσάνυχτα |Kαζαουμπονοειδή

Ο θείος μου, τεράστια ιδιοφυία στη θεωρητική Φυσική, καθηγητής του Berkeley κι επίτιμος σε διάφορα πανεπιστήμια όπως αυτό της Oxford αυτοκτόνησε προχθές αφήνοντας στη μέση το έργο της ζωής του:
Τη μηχανή του Χρόνου.

Για μένα είναι πολύ προφανές γιατί αυτοκτόνησε μετά από τρία χρόνια εργασιών.

Σκέφτηκε πως αν όντως κατάφερνε να ανακαλύψει τη μηχανή, τότε θα επέστρεφε στο παρελθόν για να βοηθήσει τον εαυτό του στο σημείο που είχε σκαλώσει.
Και μιας και δεν τον βοήθησε ο μελλοντικός του εαυτός, τότε πήρε την απόφαση να δώσει τέλος στη ζωή του (λύνοντας και το μεγαλύτερο φιλοσοφικό ερώτημα σύμφωνα με τον καμύ στο Le mythe de Sisyphe).

Απλό, ε;

Για όλους εμάς τους υπόλοιπους, θέλω να ευχηθώ για τις γιορτές ό,τι και οι monty python στο τέλος της ταινίας The Meaning of Life:

Προσπάθησε να είσαι καλός με τους ανθρώπους,
απέφευγε να τρως λιπαρά,
διάβαζε κανά καλό βιβλίο αραιά και που,
κάνε λίγο περπάτημα
και τέλος προσπάθησε να ζεις ειρηνικά και σε αρμονία με όλο τον κόσμο ανεξαρτήτως δόγματος ή έθνους.

Tα ξαναλέμε του χρόνου, καλές γιορτές.


μία απάντηση στο “Mαίρη Κρίστμαζ ΙΙ”

  1. Λεφρετάκης

    και αν τελικά τα κατάφερε αλλά η μηχανή πήγαινε μόνο μπροστά στον χρόνο;

    φιλιά και χρόνια πολλά όπως και να έχει…