Ιδεόπολις, unplugged –

Ησυχία

γράφει ο Mersault μεσάνυχτα |Σείενημρε

Θέλω να φάω στον τούρκο μεσ’την πόλη σύντροφε λευτεράκη.

Μπάνιο στο ελαφονήσι, επιστροφή και πέρασμα απ’τα ραβδούχα να χαιρετίσω το δημητράκη στην καλύτερη ταβέρνα που ελάχιστοι γνωρίζουν, αλλά και πιο δυτικά για φαλάσσαρνα, μετά παλαιοχώρα, να πάω στη χώρα σφακίων, στην ορθή άμμο του φραγκοκάστελλου, ίσως ν’ανηφορίσω βόρεια στο βάμο και πιο δίπλα στα ντουλιανά για το κρασί που σε στέλνει one way ticket to ride, ακριβώς για να φύγω για πρεβέλη να προσκυνήσω.

Το ξέρω πότε χρειάζομαι Διακοπές.
Το σώμα παραπονιέται για τις συναισθηματικές κακουχίες του χειμώνα, τα τραγούδια μου εντός μεταλάσσονται σε κε σινιφίκα ουν άνιο ντ’αμόρ από ιν μπιτουίν ντέηζ, το ξέρω, Διακοπές.

Ξέρω ακόμα και τι να διακόψω, αναγκαία συνθήκη για την υπέρβαση της τωρινής ανακατωσούρας, τι «απογευματινές παραστάσεις» και αηδίες ρε, τώρα λέμε ξέρω, τώρα, it’s not confidential, i’ve got potential για τα βαλς του συναισθηματικού σου μπουρδέλλου.

Μόνο που ως υποψιασμένος που είμαι, μετά από αρκετές βόλτες στην τροχιά των χαμένων που λένε και οι τρύπες, δε θα υποσχεθώ τίποτα στον εαυτό μου.
Όχι ότι θα μου πέσει βαριά η αυτοαναίρεση ή η μη – τήρηση, αλλά το πάθος του αφιερώνειν συντίθεται από λέξεις που δεν προλάβαμε να ανταλλάξουμε και ποιός ξέρει αν θα.

Διακοπές.

Από το πάρκο στη μυροβόλο.

Να μη στα εξιστορώ, θα σου παρουσιάσω όμως όλα τα σύμβολα διαβρωμένα, ως αλφάβητο που αποδίδει την πύρρειο νίκη που αναπόφευκτα οδεύομαι προς.

Διακοπές.

Μειδιάζω με τη στρεβλή επικοινωνία μας, αναγνωρίζεις το καλούπι άραγε; Κοίτα στις ρυτίδες μου, κάθε χιλιοστό και τύψη, ενοχές, έρωτας, μίσος – ένας αναχρονισμός οξύμωρος, όπως ν” ακούς το come undone εν έτει 2005.

Ακόμα, ξέρω πότε εγκαταλείπεται η ποίηση. Να στο πω κι αυτό.
Η ιδιοκτησία της μορφής εμπεριέχει την έκθεση. Εκτίθεμαι, σημαίνει το μαγικό πρωθύστερο της ταρίχευσης, έλα όμως που τα πάντα έχουν εναποτεθεί στις ρυτίδες μου, οπότε.

Διακοπές.

This strange effect on me. Αυτό που νοιώθω όταν σε βλέπω στις νύχτες του άλλου, ή για να ακριβολογήσω των άλλων, έρμαιο του βίτσιου της ταύτισης, αλλά και πάλι ποιός είμαι εγώ που θα θεμελιώσω τη Ροπή, κι αυτό δικό σου είναι, το δικό μου είναι η τάση να φφφφφφφύγω που λέει κι αυτή η φίλη, να σπάσω όλα τα εργαλεία επικοινωνίας τα οποία απέκτησα αμέσως μόλις αυτοπροσδιορίστηκα ως Προφάνεια, γιατί τέτοιες μαλακίες κάνω και αυτοϋπονομεύομαι.

Τα δικά σου, δικά σου.

Τα δικά μου, Διακοπές. Τώρα, θέλω τώρα, τώρα. Όπως θέλω και να μου πεις τι αναγνώρισες πίσω απ’τις λέξεις, οργή; θυμό; λύπη; ματαιοπονία; τον he-Ανιέλκα; ένα εξαπατημένο πένθος;

It’s oh! so quiet. Bjork. Δηλαδή, Διακοπές.