Ιδεόπολις, unplugged –

Άη χάσου κι εσύ κι ο γρύλλος σου!

Ή με άλλα λόγια, «Γι’αυτό, αν δεν ακούσεις δεν πάει να πει ότι εγώ περίμενα να να καλωδιωθούν τα κεφάλια μας, μπορεί να σου μιλούσα κι εσύ να σφύριζες αδιάφορα αναλογιζόμενος πώς θα εξαντλήσεις πάνω μου τον κυνισμό σου».
Αλλά μπορεί και όχι.

Δεν το περίμενα, αλλά δεν με παραξένεψε κι όλας.
Ήδη, από το 1965 σημειώνει ο Παπανούτσος τα εξής: «Για να παρακολουθήσει ο άλλος τη σκέψη σου και να συλλάβει το σωστό νόημά της, όταν την εκφράζεις προφορικά ή γραπτά, δεν αρκεί να μιλεί την ίδια γλώσσα μαζί σου, αλλά πρέπει και να *θέλει* και να *μπορεί* να σε καταλάβει.
Οι άνθρωποι δεν μιλούν, ούτε ακούνε, πάντοτε με την πρόθεση να επικοινωνήσουν με τον όμοιό τους και να συννενοηθούν μαζί του», ενώ το 1967 ο Έκο γράφει:
«Ο Δέκτης μεταμορφώνει το Σήμα σε Μήνυμα, αλλά αυτό το Μήνυμα είναι ακόμα η κενή μορφή στην οποία ο Παραλήπτης μπορεί να αποδώσει διάφορα νοήματα ανάλογα με τον Κώδικα που εφαρμόζει».

Είναι μελαγχολικό το συμπέρασμα, αλλά η επικοινωνία, είναι αν όχι ανέφικτη τουλάχιστον εξαιρετικά δύσκολη.
Όλοι είμαστε διαφορετικοί με όλους (Κοινοτοπία alert), δεδομένου ότι όλοι έχουμε πεποιθήσεις, γνώσεις, συναισθήματα κλπ διαφορετικά μεταξύ μας. Πόσο μάλλον, αν βάλουμε και στη κουβέντα μας τις προθέσεις.
Έτσι στο επίπεδο των σχέσεων, των ιδεών, της ποίησης, οπουδήποτε δηλαδή πλην του κόσμου της (διεκπεραιωτικής μας) καθημερινότητας, σπάνια το σημαινόμενο του άλλου συνάδει με το αντίστοιχο του κεφαλιού μας.

Αυτό προσωπικά με στριμώχνει. Νοιώθω αβοήθητος και μπερδεμένος όταν μιλώ σε ντουβάρι ή όταν απογοητεύω τη Σούλα επειδή δεν την κατάλαβα.
Δε θέλω όμως από την άλλη να αφεθώ στη παραίτηση και την ματαίωση.
Προσπαθώ να επιβάλλω στον εαυτό μου τη θέληση του να γνωρίζει. Να πράττει. Να μιλάει. Να μιλάει. Να μιλάει.
Νοιώθω ότι η σχέσεις που διευκολύνουν και προωθούν το δέσιμο (και το δόσιμο) είναι αυτές που βασίζονται στο μπλα μπλα, αυτό των καθαρών ανυστερόβουλων προθέσεων.
Νομοτελειακά, θα μας αποκαλυφθεί εσωτερικά αν αυτό το πράγμα θα ευδοκιμήσει ή όχι.
Αλλά όπως και να έχει (Κοινοτοπία alert), αν δε δοκιμάσουμε δε θα μάθουμε ποτέ: Αν δε μιλήσουμε, δε θα μάθουμε ποτέ αν ο/η απέναντι είναι συναισθηματικά και πνευματικά συντονισμένος/η για το ιδεώδες της «πλήρους» συννενόησης.

Βαριέμαι να γράφω άλλα, βάζω στο τέρμα Μωρά στη Φωτιά (τη διασκευή του third uncle – Brian Eno) και η γιαγιά στο δίπλα διαμέρισμα φρικάρει.
Καλή ακρόαση.

Δε μιλας δε γελας δε φιλας δεν πονάς δε κουνιεσαι δε γυρνάς με κοιτάς μ’ένα βλέμμα ψυχρό
μ’ένα βλέμμα ψυχρό
τώρα γω τραγουδάω και μιλάω και γελάω σε πονάω σε φιλάω σε γαμάω κουρασμένο μυαλό
κουρασμένο μυαλό
κι όλα αυτά επειδή σε τρομάζει η επαφή μένα μού’χει αισθανθεί γιατί κρύφτηκες εκεί; μα η γνώση μου είναι ενοχή
η γνώση μου είναι ενοχή
η ζωή σου είναι μια τρύπα πέφτεις μέσα και χτυπάς δε μιλάς δε γελάς δε φιλάς κανένας τρόπος για να βγεις,
όχι δεν πρόκειται να βγεις

θέλω ένταση τη θέλω τώρα αμέσως
θέλω ένταση τη θέλω τώρα αμέσως
θέλω ένταση τη παίρνω τώρα αμέσως
θέλω ένταση τη παίρνω τώρα αμέσως (ε, αρκετά)

Υστεριόγραφο,
Σούλα εγώ συγγνώμη, ελπίζω να με ξαναενοχλήσεις.