Ιδεόπολις, unplugged –

Εκκωφαντική πρόνοια (η)

Εμπρός.

Τετρακόσια σαράντα χιλιόμετρα εμπρός, σ’αφήνω πίσω, δεν αντέχεται. Δε θα καταλάβεις.
Ορμέμφυτες αρνήσεις που αυτοαναιρούνται όταν επικαλούνται αυτό το πράγμα για το οποίο κάθε συνυποδήλωσή του νοσφίζεται τ’όνομά σου.
Κάθε συνυποδήλωση, κάθε ε θετικό.
Για κάθε ε θετικό, όλο και κάποιο δ θετικό θα υπάρχει, δεν μπορεί, θα υπάρχει, γιατί να μην υπάρχει; Γιατί να μην υπάρχει μια δ-περιοχή του χι μηδέν που να κινείται το χι;
Τετρακόσια σαράντα χιλιόμετρα εμπρός κινείται το χι, σ’αφήνω πίσω, δεν αντέχεται, δεν μας αξίζει. Όρια και τροχιές, δεν μας αξίζει;
Ο μόνος τρόπος να διαπιστωθεί κάτι βεβαίως είναι να το δοκιμάσεις όπως κάθε συνεπής γιαλόμα θα έλεγε, αλλιώς το δ εξικνείται στο ε και η κυρία Ευφροσύνη Βασιλείου γυρνά στο μόλο ψάχνοντας τον Βικ.

Ερήμην εμού, όπως θα επισήμαινε ο Αρεταίος ο Καππαδόκης.
Γι’αυτό και δε διεκδικώ τα ε, τα δ και τα χ, γι’αυτό η ματαίωση περιπτύσσεται την altera pars.
Δεν έστερξα. Δε θα καταλάβεις;