Ιδεόπολις, unplugged –

Heaven is your hell

Άστατος ύπνος γι’άλλη μια φορά.
Εντάξει στις 3, ξαναέπεσα στο κρεββάτι, το ίδιο και στις 6, για ποιό λόγο όμως ένιωσα υποχρεωμένος να βγω στο μπαλκόνι στις 7 ν’αρχίσω διάλογο με το καναρίνι των απέναντι;
Δεν ξέρω.

Υποθέτω ούτε κι εσύ λευτεράκη, αλλά και να ήξερες έτσι όπως σε αποπήρα στο Πάω να πιάσω ουρανό, σιγά μη μου απαντούσες.

Θα έκανα το διάλογο ευχαρίστως μαζί σου, γράφοντας ερωταπαντήσεις ύφους, αλλά δεν είμαι ο Κενώ – ίσα ίσα νοιώθω ένα κενό τώρα που μπήκε η Άνοιξη κι αναρωτιέμαι που τη βρίσκω την όρεξη να γράφω ημερολόγια όταν το βλέμμα μου προτιμά να βουλιάζει στο κλουβί του καναρινιού αντί σ’αυτή την καταραμένη crt που πιάνει απίστευτο χώρο.
Το σάουντρακ αυτού του πρωινού έχει ως πρώτο τραγούδι το Stay των U2, ξέρω, μην πεις τίποτα, έχω μεγάλο Μπόνο κλπ, αλλά αντιστοιχεί στα περιστέρια μπροστά στα πόδια μου όταν χάζευα τη Σταδίου. Θα φτιάξουν οι μουσικές σε λίγο, κάνε υπομονή, far away, so close, θα έβρισκες ποτέ συνέπεια σε τραγούδι που άρει όλα τα αινίγματα;
(Δε θα έβρισκες, άκου με, κανείς δεν είναι σε θέση να επωμιστεί τα άχθη του άλλου).
Μου είναι όλο και δυσκολότερο να γράφω, φαίνεται ότι τελευταία κινούμαι στην αντίθετη πλευρά του εξαγνισμού, όλο και δυσκολότερο, όλο και δυσκολότερο, έχω έναν ίμερο να πετάξω το πισί από το μπαλκόνι και να βγω έξω να καούν τα μάτια μου από τον ήλιο, το θέλω.
Ως τελευταίο κείμενο θα αντέγραφα το comment dire (what is the word – Πως να πω) του Μπέκετ – τρέλα να θέλω να νομίζω πως διακρίνω εκεί τι – αλλά μπα, δε θα κάνω τίποτα, θα κάτσω άπραγος ν’ακούω Who loves the sun – Velvet underground. Πα πα πα παααααα …

Είμαι βέβαιος λευτεράκη ότι αν έφτασες ως εδώ θα σκέφτηκες ότι πρόκειται για άλλο ένα από τα συνήθη παραληρήματά μου και – δικαίως – θα τα παρατήσεις, πηγαίνοντας στα bookmarks σου για το πάμε στοίχημα (πάμε στοίχημα;), ντάξ, στο αναγνωρίζω, το δεσμείν και λύειν δε σου είναι εύκολο (πόσο μάλλον για μένα).
Αυτές οι δυσκολίες όμως εμπεριέχονται σ’αυτό το μονοπάτι της αφήγησης, τώρα που έφυγες βάζω άνετα στο sabotage των beastie boys, με σαμποτάρω και γουστάρω / θέλω κόλλα να σνιφάρω.

Έγραφα λοιπόν, για το κατάλληλο κείμενο.
Καμμιά φορά σκέφτομαι, για τους εκ των υστέρων διαλόγους. Αυτούς δηλαδή που έχεις απομακρυνθεί από το ταμείο κι έχεις μετανοιώσει για το εικοσάευρο που έδωσες καθώς με 50 ευρώ θα έπαιρνες διαφορετικά ρέστα.
Το πρόβλημα λοιπόν σ’αυτές τις φαντασιώσεις (όπου στην πραγματικότητά σου δε σε ικανοποίησαν τα ρέστα), είναι να βρεθεί το κατάλληλο κείμενο.
Τις περισσότερες φορές το βρίσκουμε. Και μαλακωδώς, για να ξεφύγουμε δηλαδή από το επώδυνο συναίσθημα του ο ρ ι σ τ ι κ ο ύ, χαιρόμαστε με τα φανταστικά μας κάλπικα ρέστα.
Ό,τι θυμάμαι χαίρομαι, το ξέρω, αλλά δε σε ρώτησα αν επισκέφτηκες τον τάφο γιατί φοβήθηκα την απομόνωση, ηλίθιο, το ξέρω, απομακρύνομαι για να σε πλησιάσω, ακόμα παίζει beastie boys; ν’αλλάξω τραγούδι, οι επιλογές αποκλείουν γαμώ το κέρατό μου μέσα.

Heaven is your hell, δεύτερο πρόσωπο αντί για πρώτο, τρίτο πρόσωπο, τέταρτο, πέμπτο, μαθηματική συνέχεια, έχεις ωραίο πρόσωπο.

Δηλαδή τελευταίο κομμάτι για σήμερα θα είναι το Evergreen των Echo & the Bunnymen, πότε συννεφιάζει πότε βγάζει ήλιο, έχω μπλοκαριστεί και δυσκολεύομαι να γράφω, θα συνεχίσω τις μουσικές μ’έναν ιδιωτικό τρόπο μιας και οι αληθινά κολλημένες βελόνες δεν εκτίθενται παρά μόνο ουρλιάζουν, i scream, you scream, we all scream for an ice cream.

Πάμε στοίχημα.