Ιδεόπολις, unplugged –

Κώστα φίλε μου, είσαι καλά;

Είσαι καλά φίλε μου; Είσαι; Ανησυχώ, μίλησέ μου, είσαι;
Είσαι τόσο απροσπέλαστος και μ’αυτό το νέο σου φυγόμαχο αιτιατό απολείπεις όλο και πιότερο, καταποντίζεσαι με την μετωνυμία των «συναρπαστικών στιγμών», Κώστα, φίλε μου, είσαι καλά;
Ξέρω πως είναι, πίστεψέ με, η εκκωφαντική ησυχία της μοναξιάς μπορεί να σε παλαβώσει, μια Σούλα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια Σούλα που πάει να πει αδιαμφισβήτητα ένα παράξενο φρούτο.
Τα ερωτικά δράματα έχουν πεπερασμένες εκβάσεις Κώστα μου, φίλε μου. Αριθμήσιμες και συνήθως ασφυκτικές. Είσαι καλά φίλε μου;
Σε σκέφτομαι παγιδευμένο ανάμεσα σε δύο ενάντιους εκφοβισμούς, με τις γραμμές του πένθους στο πρόσωπό σου ράθυμες σκιές του εαυτού σου.
Δεν υπάρχει εγγύηση, Κώστα μου, φίλε μου, πλην του απόκοσμου Οριστικού. Δε σ’αγγίζει αυτό;
Καταλαβαίνω ότι προτιμάς ακόμα και το μίσος μιας συντρόφου φίλε μου από τον ταλαίπωρο, κενό σου τόπο, ξέρω, μην απαντήσεις σ’αυτό, σε νοιώθω, εκμηδένιση κεκλεισμένων των παραδοχών.
Μη μέμφεσαι το θάνατο, Κώστα, φίλε μου, κάθε επιλογή σκοτώνει μια άλλη, ίσως πιο αμόλυντη ελιγμών, εύχομαι να καταλαβαίνεις το αποτύπωμα του πεπρωμένου.
Δε βλέπω και τις προϋποθέσεις για το αντιστάθμισμα Κώστα μου, μόνο μια υποεκπροσώπηση του εαυτού σου απέναντι στα στιγμιότυπα του ανανταπόδοτου, φίλε μου, δε βλέπω.
Είσαι καλά; Ικέτη μιας καυλοπυρέσσουσας ιδιοκτησίας, φίλε μου, ολίσθημα του παροδικού διαθέσιμου, ρέπεις στον ενστερνισμό της διαδεδομένης κουταμάρας που μιλάει για το απροσδόκητο – ξέρεις.
Ανησυχώ μαζί σου φίλε μου, Κώστα μου, δεν ηρεμώ όταν σκέφτομαι πως κάθε μέρα είναι Τετάρτη, κάθε μέρα οι κραυγές σου ακούγονται ως εδώ φίλε μου, Κώστα μου.
Ως εδώ.