Ιδεόπολις, unplugged –

Ρεβυθάδα

Ποιοί άνθρωποι σου λείπουν περισσότερο;

Αυτοί της φθοράς που κατέληξες να αγαπάς και μισείς ταυτόχρονα στα άκρα; Ή οι άλλοι που δεν πρόλαβες να βαρεθείς αλλά εξαφανίστηκαν νωρίτερα από;

Έχω μπουχτίσει απ’αυτόν τον εγγενή ρομαντισμό των αντιφάσεων, έχω σιχαθεί αυτόν τον ίδιο τον επαμφοτερισμό.

Δεν με αφορά το λοίσθιο, αλλά το μέχρι τότε Τίποτα: Δε διαχειρίζεται.

Μάλιστα θα μπορούσα να το παρομοιάσω με την πολυπλοκότητα του κόσκινου του ερατοσθένη ( O(n(log n)(log log n)) ) : Απελπιστικά αργό για να καταλήξει σε κάποιον πρώτο.

Αν υπάρχει καν πρώτος.

Η μόνη βεβαιότητα είναι το μέχρι τότε Τίποτα.